Πέρασαν οι γιορτές, έσβησαν τα λαμπάκια και οι προβολείς απ’ τις βιτρίνες…
Διαβάζοντας πάλι, μετά από καιρό, ένα αγαπημένο ποίημα, στάθηκα σε μια φράση του: “Αν με αρχοντάδες να γυρνάς μπορείς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις…”
Σταμάτησα, στάθηκα για λίγο…”Το αρχοντόπουλο”, σκέφτηκα και έβαλα να ξανακούσω το παλιό, ηπειρώτικο τραγούδι. Παντρεύτηκαν ήχοι, μελωδίες, στίχοι και δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω ιδιαίτερα…Άναψε μόνη της η “φωτιά για το τσουκάλι” του 2014!
Χωρίς πολλά λόγια, τ’ ανακάτεψα όλα μαζί και σας τα προσφέρω! Δυο εκτελέσεις του τραγουδιού, για να συντροφεύουν την ανάγνωση.
“Αν”, ο τίτλος του ποιήματος και η αφορμή για τις ευχές μου κι ας τέλειωσαν οι γιορτές κι ας έσβησαν τα φώτα στις μεγαλουπόλεις…
Είναι αναμμένα τα φώτα τ’ αστέρια τ’ ουρανού μας, του πανοραμίτικου!
Να γίνουν οδηγός για τις ψυχές και τις ζωές όλων σας, όλων μας! Να γίνουν φως του νου και των καρδιών μας!
Αυτά… δεν σβήνουν!
Δύναμη, χαμόγελο, πίστη, αγώνας, αξιοπρέπεια, αγάπη… Καλή χρονιά σ’ όλο τον κόσμο, σε κάθε τόπο!
“Αν” (Ρ. Κίπλινγκ)
Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου,
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα…
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου
Όταν ο κόσμος ΔΕΝ σε πιστεύει
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία,
να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου
κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα
κι αν σε μισούν εσύ με μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια…
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς, χωρίς να γίνεις σκλάβος των ονείρων…
Αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου…
Αν ν αντικρίζεις, σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρεσαι σ’ αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες…
Αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες υπομείνει,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να .ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σου έχουνε ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ’ εργαλεία που ‘ναι φθαρμένα…
Αν όσ’ απόχτησες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις
κι απ’ αρχής ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι αυτό τον ξαφνικό χαμό σου…
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις,
να δουλέψουν ξαναρχής κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σου ‘χει τίποτα απομείνει, παρά μονάχα η θέληση,
κράζωντας σε αυτά: “Βαστάτε”…
Αν με αρχοντάδες να γυρνάς μπορείς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις
κι αν μήτε φίλοι, εχθροί μπορούν πια ποτέ να σε πειράξουν…
Όλο τον κόσμο να αγαπάς μα και ποτέ πάρα πολύ κανέναν!
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς να αφήσεις να διαβούν, την πρώτη ξαναβρίσκωντας γαλήνη…
Δική σου θα ‘ναι η Γη, μ’ όλα και μ’ ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα… Πιο πολύ άνδρας αληθινός θα ‘σαι αγόρι μου!
όταν τριγύρω σου όλοι τα έχουνε χαμένα…
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου
Όταν ο κόσμος ΔΕΝ σε πιστεύει
κι αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία,
να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου
κι αν άλλοι σε συκοφαντούν, να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα
κι αν σε μισούν εσύ με μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια…
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς, χωρίς να γίνεις σκλάβος των ονείρων…
Αν να στοχάζεσαι μπορείς, δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου…
Αν ν αντικρίζεις, σου βαστά, το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρεσαι σ’ αυτούς τους δύο τυραννικούς απατεώνες…
Αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες υπομείνει,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να .ναι για τους άμυαλους παγίδα
ή συντριμένα να θωρείς όσα σου έχουνε ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να κτίζεις μ’ εργαλεία που ‘ναι φθαρμένα…
Αν όσ’ απόχτησες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς, κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις
κι απ’ αρχής ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι αυτό τον ξαφνικό χαμό σου…
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις,
να δουλέψουν ξαναρχής κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σου ‘χει τίποτα απομείνει, παρά μονάχα η θέληση,
κράζωντας σε αυτά: “Βαστάτε”…
Αν με αρχοντάδες να γυρνάς μπορείς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις
κι αν μήτε φίλοι, εχθροί μπορούν πια ποτέ να σε πειράξουν…
Όλο τον κόσμο να αγαπάς μα και ποτέ πάρα πολύ κανέναν!
Κι αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς να αφήσεις να διαβούν, την πρώτη ξαναβρίσκωντας γαλήνη…
Δική σου θα ‘ναι η Γη, μ’ όλα και μ’ ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα… Πιο πολύ άνδρας αληθινός θα ‘σαι αγόρι μου!
Πανοραμίξ…
