Το σποράκι!

Διαβάζω, συχνά, παλιότερα άρθρα που αναρτήσαμε στο site. Στα τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου του 2013 που ξεκίνησε βάλαμε κάποιες αρχές, κάποιες σταθερές, μπούσουλα πάνω στον οποίο θα πατούσαμε για να εκφράσουμε τα βιώματα, δικά μας και άλλων, που αφορούν στο χωριό. Αυτά θεωρούσαμε και θεωρούμε πως θα μας πήγαιναν “παρακάτω”. Το πιο πρόσφατο που διάβασα είναι αυτό: Παράδοση ζεστασιάς! – Έχει “ντυθεί”, μάλιστα, με χαρακτηριστική φωτογραφία αρχείου, κάποιων από εμάς, ξημερώματα 15 προς 16 Αυγούστου στην πλατεία της Σμίξης, με φίλους και φίλες απ’ το βλαχοχώρι.
Κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι από τότε, με “εκδρομές” σαν εκείνη, πράγμα του περιγράφεται στο πιο πάνω άρθρο. Υπήρξε και υπάρχει ένα κοινό όνειρο, όραμα ή στόχος, που ήρθαν και ακούμπησαν και το (υπο)στήριξαν πολλοί ακόμα. Το λέει όπως θέλει ο καθένας και η καθεμιά. Αυτό ξεκινούσε απ’ την λογική του να παραμένουμε στην βάση μας, στο χωριό και ζητούμενο ήταν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, να… θαφτεί το σποράκι στο χώμα του. Μια νέα κουλτούρα για μας και για όσους, μικρότερους, θα ακολουθούσαν. Κάθε εποχή έχει της δικές της δυσκολίες, σκεφτόμενος τα πρόσφατα γεγονότα των τελευταίων 2 μηνών στην χώρα. Μάθαμε να ζούμε χωρίς δεδομένα στο μικρό Πανόραμα Γρεβενών, καθώς το καφενείο, για διάφορους λόγους, σταμάτησε να λειτουργεί. Μας πήρε χρόνο και κουβέντες και συμφωνίες, αλλά και διαφωνίες  στο να καταλήξουμε στην χρησιμότητα ενός κοινόχρηστου χώρου, προσβάσιμο στους πάντες, κυρίως στην περίοδο που θα είναι πολύς κόσμος στο χωριό. Το ιδανικό μέρος κρίθηκε πως ήταν και είναι το παλιό Σχολείο. Ήρθε η εποχή να δείξουμε πως “τα παίρνουμε τα γράμματα”!

Φωτο: Σχολείο, Πανόραμα Γρεβενών, Μάρτιος 2014
Το Σχολείο χρειάστηκε αρκετή εθελοντική δουλειά, που πήρε κάμποσο. Βάψιμο θρανίων, διαμόρφωση χώρου, βιβλία που περίσσευαν ή αγοράστηκαν, σκάκι, δωρεές όπως καφετιέρας ή Η/Υ και πυροσβεστήρα, μαρκαδόροι, μπογιές, μπλοκ, τετράδια, μολύβια, μπάλες για το γήπεδο, κάποια από αυτά. Η παιδική χαρά, παλιά μεν, χρήσιμη δε σε απόσταση αναπνοής. Κανένα τραπέζι έξω, να καθόμαστε δειλά – δειλά, καφέ ο καθένας μοναχός τ’, μικρά παιδιά, κούτσκα, να παίζουν, να ζωγραφίζουν! Κάτι έγινε και ήρθε ο καιρός για δυο + 1 εγχειρήματα ακόμα. Το “+ 1” ήταν ένα σεντόνι απ’ την θεια την Ρήνα τ’ Κήττα, ένας δανεικός προτζέκτορας και μια προβολή ταινίας για παιδιά! Πιο μετά, έγινε ένα γλεντάκι, όπως κάναμε για χρόνια στην Γκρόπστα, με μια μόνο κιθάρα και ψήσαμε σουβλάκια και καλαμπόκια, μπροστά ακριβώς. Τον επόμενο χρόνο, ακολούθησε η πρώτη “λαϊκή βραδιά”, που είχε σημειολογικό χαρακτήρα και έγινε στην αυλή του κι αυτή. Ανάμεσα σε κούνιες και τσουλήθρα, κουνιόμασταν, τσουλήσαμε, γίναμε για ένα βράδυ έφηβοι, παιδιά, ξανά! Περίπου 130 νοματαίοι, χωριανοί και φίλοι, γλεντήσαμε σε ένα σκηνικό απόλυτης παρέας, σχεδόν αγκαλιασμένοι! Πυρσοί έκαιγαν περιμετρικά, ξαστεριά από πάνω.“Νύχτα ξαστεριά, τρέμουν οι φλογίτσες πάνω απ’ τα χωριά“, που λέει και ο στίχος! Έβγαλε λουλούδι η σπορά… “Όσο θάβεις το σποράκι, τόσο βγάνει ανθό”!Σου μιλώ και κοκκινίζεις Γιάννης Χαρούλης – YouTube

Κοίτα ψηλά
Βρισκόμαστε στην μεταβατική διαδρομή του “μετά”, με τα εμπόδια του τώρα. Τι να τον κάνεις έναν δρόμο εύκολο; Να πας να περπατήσεις στα γύρω βουνά χωρίς κόπο; Δεν θα απολαύσεις την θέα απ’ την κορφή του Κοζήλιου αν δεν κουραστείς να φτάσεις, δεν ξεδιψάς απ’ το νερό της “Μάνας” χωρίς ιδρώτα και ποδαρόδρομο! Δεκτή η πρόκληση του… ιού των καιρών, η κάθε πρόκληση. Μας πετυχαίνει λίγο πριν μπούμε, όπως υποσχεθήκαμε, στην τελική ευθεία μας, στον τελευταίο χρόνο πριν παραδώσουμε την σκυτάλη σε επόμενους κι επόμενες. Μάιος 2020 με νέες “πραγματικότητες”, καραντίνα και απαγορεύσεις, καινούργια μέτρα και σταθμά, να μάθουμε να “ζυγιζόμαστε”. Από καιρό, με αποφάσεις και ενέργειες ανθρώπων του χωριού ως αποτέλεσμα συζήτησης, μπήκε σε σειρά η κατασκευή καινούργιας παιδικής χαράς, σύμφωνα με τα πρότυπα που ορίζονται ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο όποιος κίνδυνος από την χρήση της. Οι νέες εξελίξεις φρενάρουν πολλές φορές τις δράσεις, αλλά αυτά είναι τα εμπόδια που καλούμαστε να ξεπεράσουμε, όπως είπα.
Υπάρχει στόχευση, συζήτηση, ιδέες, ζυμώσεις έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν υπεύθυνα οι όποιες αποφάσεις της Πολιτείας. Κάθε πράγμα στον καιρό του, σε ό,τι αφορά εκδηλώσεις που έχουν αποκτήσει τον χαρακτήρα θεσμού και συμμετέχουν, απολαμβάνοντάς τες, μικροί και μεγάλοι χωριανοί και φίλοι. Λένε πως “Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας”. Ήταν μία από τις αρχές μας, τότε και τώρα. Οι παλιότεροι όριζαν τον δρόμο τους απ’ τα σημάδια του και από αυτά του καιρού. Αλλού ξαπόσταιναν, πιο κάτω πήγαιναν με γρήγορο βήμα κι ας ήταν φορτωμένα τα μπλάρια, τα ζώα. Να μην χαθεί το φόρτωμα, να μην χαθούν κι αυτοί!

Φωτο: Πανόραμα από Αγία Παρασκευή, Μάρτιος 2014
Το χωριό κοιτάμε, εκεί “θέλουμε να πάμε”, με όσα ορίζουμε και αντιλαμβανόμαστε ως παράδοση που θα δοθεί σε άλλους. Βήμα -βήμα, λένε και κάπου αλλού γράφει:“Έτσ’ είναι φίλε μου η ζωή, μια ξαστεριά, μια μπόρα. Στην μπόρα κάνε υπομονή, στην ξαστεριά… προχώρα”! Κάμποσα έχουμε κατά νου να γίνουν. Κάποια ίσως μείνουν. Μια αρχή που έγινε τον καιρό που πέρασε ήταν το “Χειμερινό Αντάμωμα” και τώρα ήρθε η εποχή που αποδείχτηκε, ίσως, μια χρήσιμη ανάσα. Δεν υποσχόμαστε, όπως και τότε, παλιά. Η κουλτούρα της παρέας μας έδινε και μας δίνει ώθηση, η ωριμότητα που έρχεται με την εμπειρία, μας προχωράει, ο ενθουσιασμός των πιο νέων.
Διαβάζω, συχνά, παλιότερα άρθρα, όχι για να ευλογούμε τα γένια μας, αλλά για να θυμάμαι και να μου θυμίζω: “Εκεί που κοιτάς…”!Μετά, όπως κάνω τώρα, βάζω και κανένα τραγούδι ταιριαστό.Έχουμε γράψει ένα μικρό αφιέρωμα εδώ μέσα για τον Γιώργο Μιχαήλ ( https://www.panorama-grevena.gr/%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bd-%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%af-%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%b3%cf%81%ce%b5%ce%b2%ce%b5%ce%bd%ce%ac/ )
“Κοίτα μακριά, κοίτα ψηλά”, τραγούδησε!Τα παραπάνω γράφτηκαν υπό τους ήχους του:Κοίτα μακριά κοίτα ψηλά — Γιώργος Μιχαήλ – YouTube

Δευτέρα, 4 Μαΐου 2020                                                                                              

                                                                                    Πανοραμίξ…