Μ. Δευτέρα 18 Απριλίου 2022

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.»

Και λίγο πιο απλά…

«Νά, ὁ Νυμφίος ἔρχεται στό μέσο τῆς νύχτας, κι εὐτυχισμένος θά εἶναι ὁ δοῦλος πού θά τόν βρεῖ (ὁ Νυμφίος) ξάγρυπνο νά τόν περιμένει· ἀνάξιος ὅμως πάλι θά εἶναι ἐκεῖνος, πού θά τόν βρεῖ ράθυμο καί ἀπροετοίμαστο. Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου νά μή βυθιστεῖς στόν πνευματικό ὕπνο, γιά νά μήν παραδοθεῖς στό θάνατο (τῆς ἁμαρτίας) καί νά μείνεις ἔξω τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ἀνάνηψε κράζοντας· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶσαι ἐσύ ὁ Θεός· σῶσε μας διά τῆς προστασίας τῶν ἐπουρανίων Ἀσωμάτων Δυνάμεων (τῶν Ἀγγέλων).»

Μεγάλη Δευτέρα λοιπόν σήμερα…αρχή της εβδομάδας των παθών… Καθώς έψαχνα φέτος να βρω κάποιο βιβλίο για να διαβάσω στα παιδιά που να αναφέρει κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδος, Εκείνος μου έστειλε καλύτερο τρόπο για να τα διδάξω και να τους δείξω τον δρόμο προς την Ανάσταση…χωριό..μυρωδιές…ιστορίες…στιγμές γεμάτες από οικογένεια..γέλια και μαλώματα…τριβές που όμως οδηγούν σε συζήτηση, ενσυναίσθηση και έτσι με ένα συγγνώμη παιδικό και αληθινό, φωτίζει λίγο καλύτερα το μονοπάτι προς την ΑΓΑΠΗ!

«Η ζωή είναι μικρή.

Να φιλάς αργά, να γελάς τρελά,

Να αγαπάς αληθινά και

Να συγχωρείς γρήγορα…»

Paolo Cohelho

Ο Θεός τα έπλασε όλα με Σοφία…έτσι και τα παιδιά που μας χάρισε.. Πάνσοφα κι εμείς μπροστά τους μωροί… Πόσες φορές τους μιλάμε επιτακτικά? Με εντολές και προσταγές? Πόσες φορές τους είπαμε τι να κάνουν, πώς να το κάνουν και στο τέλος τους είπαμε ότι δεν το έκαναν και καλά? Πόσες φορές χρησιμοποιήσαμε βίαιη επικοινωνία ανάμεσά μας? Χτισμένη με ΒΙΑσύνη και καμία ανοχή? Όχι πολλές..ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ…..έτσι μάθαμε. Με αυτόν τρόπο χτίστηκαν και οι δικές μας σχέσεις, με αυτόν τον τρόπο δουλεύουμε, ζούμε και αναπνέουμε…τρέχουμε να προφτάσουμε τον χρόνο που ποτέ δεν φτάνει. Κοίτα τα παιδιά άνθρωπε!!!! Ζουν την στιγμή με όλο τους το είναι, χωρίς σκέψεις και ανησυχίες για το αύριο. Και χαίρονται γι’ αυτό που έχουν σήμερα. Αγαπούν, θυμώνουν μα

συγχωρούν με δύναμη θεϊκή.. «Μαμά σ’αγαπάω κι ας με μαλώνεις» Τι να πω σε αυτήν την φράση? Μονάχα η αγάπη ξέρει να δίνει χωρίς να ζητάει…και τα παιδιά το ξέρουν ακριβώς γιατί δεν είναι δικά μας παιδιά, μα παιδιά του Θεού…

Πάντοτε την Μεγάλη Βδομάδα κάναμε όλες τις προετοιμασίες για την Μεγάλη Μέρα της Αναστάσεως…μα ίσως ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με την προετοιμασία της ψυχής μας και της καρδιάς μας, ώστε να γίνει χωράφι γόνιμο που θα ανθίσει εκεί η χαρις του Θεού όπως λένε οι πατέρες της εκκλησίας μας. Γιατί μην νομίζετε ότι αυτά που σας γράφω είναι δικά μου. Ότι μπορώ και σώζω στην μνήμη μου και στο μυαλό μου που αδιάκοπα ανησυχεί και τρέχει μπροστά χωρίς να φροντίζει να αδειάσει ποτέ, και έτσι ταλαιπωρημένο και μπερδεμένο τα βράδια ικετεύει για δύναμη και βοήθεια να ανταπεξέλθει.

Σπόρος Ελπίδας…

Πώς να φυτέψω αυτόν τον σπόρο αν δεν αφήσω την ανησυχία μου σε Εκείνον…αν δεν τον αγαπήσω πραγματικά και αν δεν κάνω χώρο στην καρδιά μου για να την αγάπη του. Δεν ξέρω πώς είναι ο δικός σας Θεός..Ο δικός μου με αγαπάει…πολύ..και φροντίζει πάντοτε για αυτό που εγώ δεν μπορώ, αρκεί να το ζητήσω. Αυτός είναι ο Νυμφίος λοιπόν… Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι χάσαμε την ανθρωπιά μας. Αναζητώντας τον Θεό, χάσαμε τον άνθρωπο. Εάν δεν μάθεις να ερωτεύεσαι, να συνδέεσαι, να σχετίζεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι, να δίνεσαι και να ταπεινώνεσαι, δεν θα αναγνωρίσεις ποτέ στο πρόσωπο του Νυμφίου της Μεγάλης Εβδομάδας τον Χριστό. Θα βλέπεις τα κατορθώματα και τις πνευματικές αρετές σου. Τους νόμους και κανόνες που αρέσκεσαι να επιδίδεσαι ικανοποιώντας το «εγώ» σου, μα δεν θα μάθεις ποτέ ότι «σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του…τάδε έφη π. Λίβυος

Η άκαρπη συκιά, λοιπόν, για τη οποία ακούμε την Μ. Δευτέρα ήταν ένα δέντρο γεμάτο φύλλα, με τα οποία ξεγελούσε ότι δήθεν είχε και καρπό, καθώς οι συκιές είναι δέντρα τα οποία όταν βλαστήσουν από φύλλα έχουν και καρπούς. Έτσι και οι πιστοί πολλές φορές, είναι γεμάτοι με λόγια πίστης και αγάπης μα άκαρποι και κενοί πράξεων.

Και όλα αυτά τα «θρησκευτικά» που θα έλεγαν και κάποιοι ξέρετε πώς τα θυμήθηκα? Από ένα Σαββατοκύριακο στο χωριό, περνώντας το κατώφλι της εκκλησίας που από παιδί αγάπησα, από τον παπα-Χάρη στον παπα-Βασίλη που με την ίδια γλυκύτητα μου μετέφεραν και μου μεταφέρουν κάθε χρόνο ίδια μα διαφορετικά για μένα πιά, τα μηνύματα της Μεγάλης Εβδομάδας. Μια βόλτα και ένα κερί πίσω στα νεκροταφεία, που κάποτε πριν χρόνια έπαιζα μετρώντας αυτούς που ήξερα και τώρα ανάβοντας τα καντήλια πιάνω κουβέντα με όλους, καθώς είναι πιά μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνοι από τους οποίους δεν έχω ούτε μια παιδική ανάμνηση χωριού…

Καλά τα έθιμα και η παράδοση μας και ας τα σώζουμε με τόλμη και δύναμη απέναντι στην δύνη της καθημερινότητας, μα έχω αρχίσει να βλέπω πιο πιστούς μέσα στους άθεους και πιο υποκριτές μες στους πιστούς.

Καλή Δύναμη

Εντελβάις