Το δώρο του Θεού…
Λένε πως, εκείνα τα χρόνια τα παλιά, την εποχή που δεν ορίζεται από ημερομηνίες και ίσως βρίσκεται ανάμεσα στο πραγματικό και το μυθικό, κάθε Δεκαπενταύγουστο, τα χαράματα, ένα ελάφι ξεκινούσε από τον Όλυμπο…
Λένε ότι έφτανε στην Βαρή, λίγο πιο πάνω απ’ το εκκλησάκι που υπάρχει, εκεί, στην βρύση με το παγωμένο νερό. Έφτανε μόλις τελείωνε η λειτουργία, σαν από θαύμα και αφού ξεκουράζονταν και έπινε απ’ την…κοπάνα, έσκυβε ευλαβικά και γίνονταν θυσία για τους κατοίκους των Σαργκαναίων!
Αυτοί το έσφαζαν και μετά, όλοι μαζί, μονιασμένοι, έστηναν γλέντι, τρώγοντας και πίνοντας!
Λένε πως, μια χρονιά άργησε να έρθει. Είχε χάσει το δρόμο, είχε συναντήσει εμπόδια, είχε τραυματιστεί; Ποιος ξέρει, άραγε; Έκατσε να ξεκουραστεί και να πιει νερό μα, λένε πως, δεν το άφησαν, παρά μονάχα βιάστηκαν να το θυσιάσουν, για να χορτάσουν…
Δεν ήρθε ξανά το ελάφι του Ολύμπου, από τότε! Μπορεί και αυτή να ήταν η πραγματική αιτία και όχι οι λιγοστές εκτάσεις, που είπαν Νηστκά τους κατοίκους του χωριού, ποιος να γνωρίζει;
Λένε, όμως, ίσως από τότε, πως δεν είναι σοφό να παίρνεις νωρίτερα απ’ την ώρα του το δώρο του Θεού!
ΥΓ Οι ιστορίες είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνούν οι μεγάλοι…
Πανοραμίξ
