Μ.Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

Μόλις που έδειξε 12 το βράδυ το ρολόι και βγήκα στο μπαλκόνι να κρεμάσω ένα κόκκινο πανί. Συμβολίζει το αίμα, το πένθος, τον πόνο, τον θρήνο… Βάφοντας τα αυγά σκεφτόμουνα όλα τα προηγούμενα χρόνια…πόσο όμορφες στιγμές γεμάτες πασχαλιές και αρώματα. Το χωριό είναι σκέτος παραδεισένιος τόπος και όταν μαζευόμασταν όλοι μαζί… «γιομάτος ο παράδεισος»!!!

«Το πρώτο αυγό στην Παναγιά το δεύτερο στην πεθερά» έλεγε η γιαγιά μου. Πιστή στις παραδόσεις ετοίμασα και το δεματάκι για την πεθερά μου, χωρίς φιλιά και αγκαλιές φέτος..μέσω ενός ανελκυστήρα!!! Απαγόρευση – εγκλεισμός – μοναξιά – απομόνωση … Υπάρχουν πολλές στιγμές που όλες αυτές οι λέξεις γυρνάνε στο μυαλό μου. Όταν έχεις οικογένεια όμως και μικρά παιδιά, μόνο αχνά και επιφανειακά περνάς από αυτά τα συναισθήματα του εγκλεισμού και της μοναξιάς. Φέτος το Πάσχα αποφασίσαμε να κλείσουμε την τηλεόραση. Μόνο τρόμο προκαλεί. Καμία ενημέρωση…καμία επικοινωνία..αποφασίσαμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας..να αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλον, να επικοινωνήσουμε τις ανάγκες μας, να μάθουμε τα αγαπημένα ο ένας του αλλουνού.

Πήγε 02:30…ο φούρνος έσβησε…τα αυγά λαδώθηκαν..και το βαμμένο νερό μόλις κρυώσει θα γίνει πηγή ζωής και ευφορίας για τα φυτά. Παλιά ξέρεις, αφού έβαφαν τα αυγά οι νοικοκυρές με κρεμμυδότσουφλα ή παντζάρια, δεν πετούσαν το βαμμένο ζωμό, μονάχα το έριχναν στο πιο άγονο χωράφι τους..κι εκείνο έπειτα τους χάριζε την πιο πλούσια σοδειά..

Μ.Πέμπτη 16 Απριλίου 2020

Όταν ήμουνα μικρή αναρωτιόμουν…μα καλά γιατί την μεγάλη εβδομάδα να πρέπει να τα κάνουμε όλα? Ας ετοιμάσουμε κάτι και από την προηγούμενη! Τώρα καταλαβαίνω…το καθετί που μάθαμε.. η κάθε κίνηση, η κάθε ευχή έχει σημασία στον χρόνο που γίνεται. Είναι η εβδομάδα των παθών και η παράδοση θέλει το σπίτι να προετοιμαστεί για την ημέρα της πραγματικής ζωής…την ημέρα της Αναστάσεως. Παραδοσιακά κάναμε τα τσουρέκια με πολύ προσοχή στο φούσκωμα και χορεύοντας το ζυμάρι για να σχοινιάσουν…μαχλέπι…κακουλέ…πορτοκάλι…φρέσκο βούτυρο…πωπω…κάθε μυρωδιά και ανάμνηση!!! Και το απόγευμα ο Παπά-Χάρης μας καλούσε με την καμπάνα για τα 12 Ευαγγέλια και για να βιώσουμε όλοι μαζί το «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου…». Το βράδυ όλες οι γυναίκες ξενυχτούσαν στην εκκλησία τον νεκρό και πενθούσαν. Ένιωθες στον αέρα που ανάσαινες το μοιρολόι της Παναγιάς…

 « Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα

σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.

Σήμερα έλαβαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι

οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρεισκαταραμένοι…»

Μ. Παρασκευή 17 Απριλίου 2020

Ξημέρωσε…όλα σε παύση…σε σιγή…πρόχειρο φαγητό…αλάδωτο και καμία εργασία. Κάθε χρόνο την Μ. Παρασκευή το πρωί που οδηγάω να παω προς την δουλειά νιώθω βαρύ το σώμα μου και περνάω πάντα από την εκκλησία να ανάψω ένα κερί… αδημονώ κάθε χρόνο όμως να κάνω την περιφορά του επιταφίου στην γη μας, στην γη των δικών μου νεκρών. Να στολίσω με τα ομορφότερα των άνθεων τον τάφο, να ψάλουμε όλοι μαζί « Ω γλυκύ μου έαρ..» και να ρίξουν τα μικρά κορίτσια μύρο. Τα φώτα των κεριών ο οδηγός μας και το διάβα μας ανάμεσα στους δικούς μας νεκρούς, ελπίδα για αντάμωση…

Και το βράδυ της Ανάστασης, στο μικρό μας εκκλησάκι ψάλουμε όλοι «Χριστός Ανέστη».

«Χριστὸς ἀνέστη ! Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστεῖτε
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτεΐτε
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε «Χριστὸς Ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλο»

Δ. Σολωμός

Και την Κυριακή της Λαμπρής όλοιμαζεμένοι στην Βαρή με τσουρέκια μοσχομυριστά και κόκκινα αυγά για γιορτή και τραγούδια της πασχαλιάς…

ν-Ώρα καλή, ν-ώρα καλή, ν-ώρα καλή σου Πασχαλιά
ν-ώρα καλή σου Πασχαλιά κι πίσου να γυρίσεις
κι πίσου να γυρίσεις
όπως μας άφ’σις να μας βρεις κι ακόμα κι καλύτιρα.
Tούτουν τουν χρόνου τουν καλόν, τους άλλουν ποιός του ξέρει
για ζούμι, για πιθαίνουμι, για σ’ άλλον τόπου πάμι.
ν-Ώρα καλή σου Πασχαλιά κι πίσου να γυρίσεις

― Σήμερα Δέσπω μ’ Πασχαλιά,
σήμερα Δέσπω μ’ Πασχαλιά, σήμερα ’ν’ άσπρη μέρα,
βγήκαν οι νύφες στο χορό, κοράσια στο σεργιάν’
και συ Δέσπω μ’ δε φαίνεσαι μές στον απάνω κόσμο.
Δέσπω μου κλαίγειν το παιδί, κλαίγειν και δε μερώνει.
― Mάνα μ’ σαν κλαίγειν το παιδί, έχεις μηλιά στην πόρτα σου
έχεις μηλιά στην πόρτα σου και κυδωνιά στ’ αμπέλι
κόψε μήλο ’πο τη μηλιά και δώσ’ το να μερώσει
κι αν δε μερώσειν κι απ’ αυτό, σκάψε παράχωσέ το,
φκιάσε τα νύχια σου τσαπί, κι τσ’ απαλάμες φτυάρι.

( https://fagottobooks.gr/blog/greek-easter-songs/ )

Φέτος σιωπή… αλλά ελπίδα πάλι για αντάμωση…

Ας ζήσουμε τότε την πραγματική Ανάσταση. Και ας μπούμε για λίγο «στα παπούτσια των άλλων»..τον μοναχικών ανθρώπων που δεν έχουν κανέναν και βιώνουν κάθε χρόνο την απομόνωση και την βαθιά σιωπή. Αυτοί..ποιόν να περιμένουν και τι ελπίδα για αντάμωση να έχουν.. κι όμως..κάθε χρόνο είναι εκεί..χωρίς γκρίνια για εγκλεισμό, χωρίς μιζέρια για μοναξιά…παρά μόνον με αποδοχή της κατάστασης. Μήπως ήρθε η ώρα να ζήσουμε λοιπόν μόνο για σήμερα?? Όχι χωρίς όνειρα και ελπίδα αλλά ας προσπαθήσουμε μόνο για σήμερα να καθίσουμε με τον εαυτό μας για μισή ώρα και να ημερέψουμε. Μόνο για σήμερα ας είμαστε ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για την ζωή που μας έχει δοθεί. Μόνο για σήμερα ας είμαστε ευχάριστοι κι ας προσπαθήσουμε να παραδώσουμε τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας στον Θεό, όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας μέσα του. Ας πάψουμε να τρέφουμε τον φόβο κι ας θρέψουμε την ελπίδα! Ο φόβος ξέρεις είναι σαν την τραμπάλα…όσο μεγαλώνει μας κάνει να χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας…μετέωροι και αβοήθητοι…εκεί ακριβώς ας στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά κι ας ζητήσουμε βοήθεια…όταν κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν έλεγχο στην ζωή μας, τότε μόνο θα ελευθερωθούμε…άστα στα χέρια του Θεού…

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Εντελβάις