Δεν γίνεται να σχετίζεσαι με κάτι που δεν πιστεύεις, μα ούτε και να πιστεύεις αυτό, έννοια, τόπο ή άνθρωπο, με το οποίο δεν βρίσκεσαι σε σχέση. Τέτοιου είδους δεσμός ατονεί σε βάθος χρόνου, φθείρεται και ξεχνιέται, χάνεται. Η σχέση απαιτεί παρουσία, επαφή, κοίταγμα, άγγιγμα, μοίρασμα, άνοιγμα όλων των αισθήσεων, της ακοής, της γεύσης, της όσφρησης. Απ’ την άλλη, όταν οι συνθήκες σε κρατάνε μακριά απ’ το “ό,τι” είναι αυτό που έχεις αναπτύξει δεσμό, η πίστη σε κρατά. Σε ξαναζωντανεύει η προσδοκία ότι θα βρεθείς πάλι, αργά ή γρήγορα κοντά του, η σιγουριά πως θα είναι καλύτερα από πριν, το χτυποκάρδι της αναμονής, η εικόνα όταν κλείνεις τα μάτια για να αναπολήσεις, η νοσταλγία εκείνη η…αγία! Δεν έχει αμφιβολία και “αν”, “μήπως” ή “λες;” κάτι τέτοιο. Βέβαια, για να ωριμάσει μια τέτοιου είδους συνθήκη, πολλές φορές απαιτείται χρόνος, ζύμωμα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και ο έρωτας με την πρώτη ματιά! Εξαρτάται από το βίωμα, την ψυχοσύνθεση, την (προ)διάθεση του καθενός…

Μια μέρα από αυτές που πέρασαν θέλησα να δω και να ακούσω από κοντά έναν ιδιαίτερο καλλιτέχνη, άγνωστο στο ευρύ κοινό, που με έχει συνεπάρει με το είδος της μουσικής και τον ιδιαίτερο τόνο της φωνής του, εδώ και ένα-δυο χρόνια. Τον “γνώρισα” από σπόντα, που λένε, καθώς άκουγα παλιότερα αρκετά τραγούδια του αρκετά γνωστού και φοβερού τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αρκετά όμοιες οι φωνές τους, άργησα λιγάκι να συνειδητοποιήσω ότι ένα απ’ τα πιο “παιγμένα” τραγούδια του Θανάση το έλεγε…άλλος ( Γιώργος Μιχαήλ-Στις χαραυγές ξεχνιέμαι – YouTube ) !

Γιώργος Μιχαήλ, ξυλουργός απ’ την Κοζάνη, έχει σπουδαία διαδρομή και συνεργασίες στο ελληνικό τραγούδι. Για αρκετό καιρό έμεινε, από επιλογή και για τους δικούς του λόγους, μακριά απ’ “τα πράγματα”, απ’ την επικαιρότητα. Δεν είμαι σίγουρος για το αν θα είχε ξανασχοληθεί αν δεν προέκυπτε στον δρόμο του ο συντοπίτης και φίλος του Δημήτρης Βαβλιάρας, ιδιαίτερος δημιουργός και “εργάτης” της μουσικής. Όπως και να ‘χει, για μένα, καλά έκανε και έτσι τον εντόπισα, με κάλεσαν οι ήχοι του, τον έψαξα και πήγα να τον ακούσω, σε ένα απ’ τα ομορφότερα βράδια μου, παρέα με έναν φίλο καλό, ένα χρόνο πριν. Παρόλα αυτά και ενώ ετοιμαζόμουν να τον δω και να τον ακούσω πάλι, προέκυψε δουλειά το βράδυ που έπαιζαν η ευκαιρία έγινε, ξανά, αναμονή.

…Η πίστη και η σχέση γεννούν έμπνευση. Σε ένα περσικό τετράστιχο, σε ένα…ρουμπαγιάτ απ’ τα τρία (Γίωργος Μιχαήλ – Τρία Ρουμπαγιάτ – YouTube) λέει:

Ο έρωτας που εμπνέει το γύρισμα απ’ τον θάνατο! Πεθαίνω, γίνομαι στάχτη, την πλάθετε φίλοι και την κάνετε κούπα, κάθε που γεμίζει με κρασί είμαι εκεί, ζωντανός, πίνομαι και πίνω, τραγουδιέμαι και τραγουδώ!

Νοστάλγησα. Τα τελευταία χρόνια “μπήκαμε” δυο φορές στην Βάλια Κάλντα (ή, όπως την μάθαμε απ’ τους παππούδες μας, στ’ Βαλιακάρδα!) , την πρώτη απ’ τον “Σταυρό”, απ’ το Περιβόλι και την άλλη απ’ την Βοβούσα. Πεζοπόροι με τις ώρες σε έναν κόσμο της Πίνδου, σε μια “ζεστή κοιλάδα” που το βλέμμα σου κινείται ανάμεσα στις αλλαγές της βλάστησης , του εδάφους και του ουρανού, που η όσφρησή σου παγιδεύει χίλιες δυο μυρωδιές, που η αφή σου εκπαιδεύεται με άγγιγμα χώματος, πεύκου και μανιταριού, που η γεύση και το είναι σου ζωντανεύει με το νερό, που η ακοή σου, αναζητώντας το βάδισμα της αρκούδας, πιάνει κελάηδημα του πιο σπάνιου πουλιού των Γρεβενών.

Ευχήθηκα, σαν το τετράστιχο της Περσίας, αν πέθαινα να ‘μουν πουλί στα Γρεβενά! Να μπορούσα να πέταγα ανάμεσα σε οξιές και βελανιδιές, να στεκόμουν ακίνητο σε κλαρί πεύκου, να τσιμπολογούσα φύση, να γύρναγα τα βουνά όλα και στο χωριό να ‘χα την φωλιά.

Πόθησα. “Ν’ αγνάντευα, να λόγιαζα, πώς τα περνάει η αγάπη”!

Πώς γίνεται να μην πιστεύεις αυτό που ‘χεις περπατήσει μέσα του, που άφησε τις αισθήσεις σου να πάρουν ό,τι καλύτερο μπορούν, που σου ‘δωσε τον κόσμο του, τον πλούτο και τα μυστικά του, που σχετίστηκες μαζί του;;

Πώς δεν αναζητάς την τριβή, την σχέση, το παλιό άγνωστο, το καινούργιο γνωστό που θα σε περιμένει και θα το κάνει να μοιάζει διαφορετικό κάθε φορά που θα πηγαίνεις να το συναντάς, να ζεις με αυτό που γέννησε ξανά την πίστη μέσα σου;;

 

Πανοραμίξ… ( Πέμπτη, 30 Ιουνίου 2016 )