Ποδαρικό

January 14, 2018

Κυριακή μεσημέρι, Δεκέμβριος, πλησίαζα στα Γρεβενά οδηγώντας το τότε αυτοκίνητο της μετέπειτα γυναίκας μου. Μικρή, χειμερινή απόδραση από την μεγαλούπολη στην επαρχία, για τρεις ίσως και τέσσερις μέρες, δεν θυμάμαι ακριβώς. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι πως την μέρα εκείνη έπαιζε ο Άρης στις Σέρρες, με τον Πανσερραϊκό και εγώ βρισκόμουν σε εσωτερική πάλη. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα πάει εκδρομή εκεί, με φίλους. Η ζωή είχε κάνει τον κύκλο της και είχα μπει, ενσυνείδητα, σε μία καινούργια πραγματικότητα, σχεδόν αρραβωνιασμένος, είχα δίπλα τον άνθρωπό μου και πηγαίναμε να βρούμε συγγενείς και φίλους, να γνωριστούμε, να ζήσουμε καινούργια, όμορφα πράγματα…

Έχοντας κοινό σημείο αναφοράς τα Γρεβενά και οι δυο μας είχαμε και αρκετούς κοινούς φίλους ή γνωστούς. Η κουβέντα πήγε στον Γιάννη, απ’ τα Πριόνια και κάπως έτσι τον πήρα τηλέφωνο.

“Έλα ρε, στο γήπεδο είμαι. Πέρνα από δω οπωσδήποτε…”

Ας μην γράψω για το πώς πήρα το Ο.Κ. απ’ την Γιάννα, αλλά η αλήθεια είναι πως χρησιμοποίησα πολλή διπλωματία, με γλυκανάλατο ύφος, αρκετές υποσχέσεις και πολλά “μωρό μου”! Την άφησα, σχεδόν εν κινήσει, στην αδερφή της δίνοντας πολλά φιλιά και ακόμα πιο πολλές υποσχέσεις για τις υπέροχες στιγμές που μας περίμεναν και πάρκαρα έξω απ’ το Δημοτικό Στάδιο Γρεβενών, στο ημίχρονο. Το παιχνίδι των Σερρών, που είχε αρχίσει νωρίτερα και τελείωνε, το είχαμε ισοφαρίσει στο τέλος, με πέναλτι, σε 2-2. Απ’ το ολότελα…ας είναι κι έτσι, σκέφτηκα και πέρασα την ταπεινή τσιμεντένια πόρτα-θύρα!

14 Δεκεμβρίου 2014…Γρεβενά

Με τον όρο groundhopping, στην οπαδική γλώσσα, περιγράφεται η παρουσία κάποιου σε όσο το δυνατόν περισσότερα γήπεδα ανά τον κόσμο, χωρίς να αγωνίζεται η ομάδα του και η συλλογή εμπειριών απ’ την “κουλτούρα της κερκίδας”! Ζούσα ένα αντίστοιχο δικό μου, ιδιότυπο μεν, ενδιαφέρον δε, μέσω αυτής της έκτακτης επίσκεψης!

Αφού αναζήτησα κάποιον ταμία, για να πληρώσω, ενισχύοντας τον τοπικό Πυρσό Γρεβενών από την μία και κρατώντας ένα σπάνιο εισιτήριο-αναμνηστικό από την άλλη, δεν βρήκα κανέναν, καθώς η κρισιμότητα του αγώνα τον έκανε, προφανώς, να πάει νωρίτερα στην κερκίδα, για να στηρίξει την ομάδα με τα πράσινα, στην προσπάθεια για την κατάκτηση της πρώτης της νίκης στο πρωτάθλημα, απέναντι στα Λευκάδια Νάουσας! Απαραίτητη παρένθεση, για τους μη μυημένους, ότι αναφερόμαστε στο πρωτάθλημα Γ’ Εθνικής (ή…footballleague2, αγγλιστί, τρομάρα μας) της σαιζόν 2014-15 και ειδικότερα στον 2ο όμιλο αυτού, άρα μεταφερόμαστε στον Δεκέμβριο του 2014, τρία χρόνια και έναν μήνα πίσω που, όπως κάθε Δεκέμβριος (και Γενάρης και Φλεβάρης…), ήταν παγωμένος στην Δυτική Μακεδονία!

Έκατσα δίπλα στον Γιάννη, κρατώντας έναν Νες καφέ τόσο ζεστό που δεν σου έκανε διάθεση να τον πιεις, καθώς θα πάγωναν τα χέρια αν άφηνες το ποτήρι!

“Νικάμε 1-0…”, μου είπε εν συντομία, κοροϊδεύοντάς με για τον Άρη. Τον επανέφερα στην τάξη, υπενθυμίζοντάς του τα “δικά του” της Γ’ Εθνικής, λόγω Α.Ε.Κ. και καταλήξαμε σε μια οπαδική εκεχειρία, συγκεντρώνοντας την (θετική) ενέργεια και τις…φωνές μας υπέρ του Πυρσού, καθώς στο μεταξύ τα Λευκάδια είχαν κάνει το 1-1!

Γνωστός για το καλό ποδαρικό μου, άσχετα αν ήταν τέλη του έτους, κανένα 5λεπτο πριν την λήξη έγινε το 2-1 εν μέσω πανηγυρισμών των περίπου 100 οπαδών (κάθε ηλικίας, από 15 έως 85 ετών) και ανάμματος ενός καπνογόνου, στα χρώματα του γηπεδούχου, για το οποίο έκανε τα στραβά μάτια ο ένας χωροφύλακας που γυρνούσε στην κερκίδα, ο οποίος έκανε κάτι διακριτικές χειρονομίες με τα χέρια, για να το απομακρύνουμε!

Το παιχνίδι έληξε, ο Πυρσός κέρδισε, την Δευτέρα που ξημέρωσε, 15 Δεκεμβρίου, τα Λευκάδια Νάουσας αποσύρθηκαν απ’ το πρωτάθλημα λόγω δυσβάσταχτων οικονομικών και την επόμενη Δευτέρα το ίδιο έπραξε και η ομάδα των Γρεβενών, πέφτοντας οικειοθελώς στα τοπικά πρωταθλήματα…

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και ποτέ δεν αναλύσαμε με τον Γιάννη εκείνη την παρουσία μας, την οποία κάλλιστα κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει και γρουσούζικη, καθώς “καταστρέψαμε” δυο ομάδες με την κοινή παρουσία μας στο γήπεδο! Με την εμπειρία μου, δίπλα στην Σαββατογενημμένη σύζυγό μου, όμως, κατέληξα στο ότι εκείνη την παγωμένη Κυριακή του Δεκέμβρη στα Γρεβενά κάτι πρέπει να “ευχήθηκε” που να αφορά τις συγκεκριμένες ομάδες, αλλά και την δικιά μου, την οποία ακολούθησα και ακολουθώ ακόμα στο αγωνιστικό μαρτύριό της, ελπίζοντας πως φέτος τα πράγματα αλλάζουν.

Εξάλλου, την πρωτοχρονιά του 2018 μου “έπεσε” το φλουρί, δείγμα θετικό για έναν παντρεμένο οπαδό, που έμαθε να ισορροπεί ανάμεσα σε γούρια, μικρά ταξίδια και αγάπη για την μπάλα!

ΥΓ Λίγες φώτο ακόμα, στις οποίες συνυπάρχουν το αυτοκίνητο των διαιτητών με την συνοδεία του περιπολικού, οπαδάκια στα ντουβάρια και (φυσικά και δυστυχώς) διαφημίσεις στοιχηματικών εταιρειών, σε παιχνίδι ερασιτεχνικών ομάδων που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα βασικά