Σν Αγιά Παρασκευή!
Τέλος Ιουλίου, στο Πανόραμα…
Ξημέρωνε 26 ο μήνας και γιόρταζε η Αγία Παρασκευή ( www.synaxaristis – ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ) και μαζί και το ξωκλήσι στην κορυφή του, σήμα κατατεθέν του τόπου, “σύνορο” ανάμεσα σε Τους και Βοδεντσκό, όπως λέγονταν κάποτε, ανάμεσα σε Αλατόπετρα και Πολυνέρι, όπως είναι τα ονόματα των χωριών, όπως τα ξέρουμε τώρα.
Η αλήθεια είναι πως με τους Τουσιώτες είχαμε και έχουμε πιο στενή σχέση, σαν παρέα, αλλά είπαμε να τιμήσουμε τον στίχο του τραγουδιού, εκείνη την χρονιά:
“Βγήκα στο… Πολυνέρι, σν Αγιά Παρασκευή”!
Βάλαμε 2-3 αυτοκίνητα, μαζευτήκαμε καμιά 20αριά άτομα (έτσι για…πλάκα, όπως γινότανε συνήθως) και το βράδυ ήμασταν στα “κλαρίνα”, σε κεντρικότατο σημείο του γλεντιού, με κοκορέτσια, κεμπάπια, μπύρες και ρετσίνες στο τραπέζι και μπουφάν στους ώμους, καθώς η Ξούλα είχε άγριες διαθέσεις…
Παρένθεση! Το όνομα αυτό ανήκει στο άλσος που βρίσκεται πάνω απ’ το χωριό και περιλαμβάνει μαύρη Πεύκη, δρυ, ακακία, πυξάρι, άρκενθο, όπως μπορείς να διαβάσεις κι εδώ: ΠΟΛΥΝΕΡΙ
…Καθώς γλεντούσαμε, λοιπόν, κατέβαινε ένα κύμα υγρασίας από πάνω, που ήταν ορατό ακόμα και με γυμνό μάτι. Καταχνιά!Μια παρέα από παιδιά και… κορίτσια (sic!), Πολυνερίτικα ήταν πάνω και χόρευαν μπεράτια και… συγκαθκά! Καθόμουν δίπλα-δίπλα με τον Γιώργο τον Παπαδημητρίου, τον (ευρύτερα γνωστό και ως) “παλιακό” και ανάμεσα σε τραγούδια και μασλάτια, με κοίταξε με ύφος αυστηρό, ξαφνικά.
“Σιούκου απάν, να χουρέιψ, μη σι μάσου μι ν κλούτσα… !!”, μου είπε.
Τον κοίταξα με βλέμμα απορίας και με ένα ζωγραφισμένο “γιατί;” στο πρόσωπο.
Το “διάβασε” και απάντησε κατευθείαν, κλείνοντάς μου το μάτι και μη δίνοντάς μου κανένα περιθώριο για τίποτε άλλο, εκτός από χορό:
” Ο λύκος σν αντάρα χαίρεται”!
Θα ‘μουν 19, μπορεί και 20…
Με εικόνες Αγιάς Παρασκευής, Πολυνερίτικες, θύμησες παλιές και ήχους Ηπείρου, για τον μερακλή τον άνθρωπο… 
“θα πεθάνω στα κλαρίνα και είμαι νιος και είναι κρίμα”!
Στα πανηγύρια… Όσοι παηέντε, τόσοι να ‘ρχεστε!
Χρόνια καλά κι ευλογημένα!
ΘουΒού!
TAGS
