Συναισθήματα, χρώματα και αρώματα…..
Όσα λόγια και να γράψω για το χωριό μου, το Πανόραμα δεν θα είναι ποτέ αρκετά.
Πώς να περιγράψω όλα αυτά τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου σ’αυτόν τον παραμυθένιο τόπο; Αυτή η πανδαισία διαφορετικών χρωμάτων και αρωμάτων που βιώνεις ανάλογα με την εποχή που το επισκέπτεσαι είναι μοναδική.
Μπορεί η φύση και η κίνηση του χωριού να είναι στα καλύτερά τους την περίοδο του 15Αύγουστου όμως και η μετά 15Αύγουστου περίοδος έχει τη μαγεία της.
Θυμάμαι από μικρή ήμουν από τα πρώτα παιδιά που ανέβαιναν στο χωριό (και από τα τελευταία που έφευγαν…) και με πόση λαχτάρα καρτερούσα να έρθουν σιγά-σιγά και οι υπόλοιποι. Περίμενα να μεγαλώσει η παρέα, να μοιραστούμε τις εμπειρίες, τις ανησυχίες, τα όνειρά μας, να γλεντήσουμε και να εξερευνήσουμε το χωριό. Και πόση μεγάλη απογοήτευση ένιωθα την ημέρα μετά τον 15Αύγουστο που έβλεπα ένα-ένα τα αυτοκίνητα να φεύγουν, την παρέα μου να δίνει ραντεβού για το επόμενο καλοκαίρι και το χωριό να αδειάζει και πάλι.
Αυτή η απογοήτευση μέσα σε λίγες μέρες μετατρεπόταν σε ένα διαφορετικό συναίσθημα. Η ηρεμία της φύσης, ο πρωινός περίπατος με τον παππού, τα φρούτα που κόβαμε από τα δέντρα ήταν κάτι μαγικό. Κάθε πρωί να περπατάς σ’αυτή την πολύχρωμη φύση είναι συναρπαστικό. Οι φυλλωσιές των δέντρων αποκτούν χρυσαφιές ανταύγειες και οι οξιές μετατρέπονται σε παλέτες γνωστών ζωγράφων με χρώματα κίτρινα, πορτοκαλί, μελί, κοραλλί, χρυσαφί. Μετά από κάθε βόλτα γυρνούσα σπίτι αναζωογονημένη, γεμάτη έμπνευση και αποτύπωνα στο χαρτί εικόνες μαγικές (αυτές οι εικόνες πλέον είναι χαραγμένες στο μυαλό μου και δεν θα σβήσουν ποτέ).
Και όσο το φθινόπωρο πλησιάζει και τα σύννεφα με το υγρό φορτίο τους βρέχουνε τη φύση μια απίστευτη ανάδυση αρωμάτων απλώνεται παντού. Μυρωδιές βρεγμένου χώματος, πεύκου και καμένου ξύλου από τις αναμμένες σόμπες δημιουργούν μια μεθυστική ατμόσφαιρα.
Και όταν έρχεται ο χειμώνας με το χιονισμένο πέπλο του μεταμορφώνει το χωριό σε μια νυφούλα με κάτασπρο νυφικό. Η ηρεμία και η γαλήνη που νιώθεις είναι μοναδική. Καθαρίζει το μέσα σου σαν το κάτασπρο χιόνι που είναι απλωμένο παντού. Δεν ακούς ανθρώπινες φωνές ούτε αυτοκίνητα. Το μόνο που ακούς και βλέπεις είναι τα σπουργιτάκια που τρέχουν βιαστικά μέσα στο κρύο ψάχνοντας τροφή.
Αλλά και την άνοιξη οι εικόνες είναι μαγικές. Η φύση αρχίζει και συνέρχεται από τον λήθαργο του χειμώνα, οι αμυγδαλιές ανθίζουν και παντού υπάρχουν βιολετί κυκλάμινα. Η αγαπημένη μου συνήθεια ήταν να μαζεύω κυκλάμινα και να απολαμβάνω το άρωμά τους. Και οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Ακούγονται πουλάκια που τιτιβίζουν, προβατάκια που βελάζουν και κουδουνάκια καθώς βόσκουν το καταπράσινο χορτάρι. Θυμάμαι πάντα την βιασύνη της γιαγιάς μου να μου δώσει να φάω γρήγορα το πρωινό, ώστε να μην ακούσω τον κούκο νηστική και δεν πάει καλά η υγεία μου. Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό αλλά το εφαρμόζω πάντα!
Και αυτή η καταπράσινη φύση με τα λουλουδιασμένα δέντρα και τις μεθυστικές μυρωδιές αποκτά άλλο χαρακτήρα από το Πάσχα και μετά. Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι στην ηρεμία της φύσης προστίθενται και τα γέλια των ανθρώπων, οι παιδικές φωνές, τα σκεπαρνίσματα (γιατί όλο και κάποιο σπίτι θα επισκευάζει κάτι από τις συνέπειες του χειμώνα).
Έτσι φτάνει η περίοδος του 15Αύγουστου που όλα τα σπίτια είναι γεμάτα με κόσμο, όλες οι αυλές είναι περιποιημένες, η παιδική χαρά είναι γεμάτη παιδιά και οι ρυθμοί του χωριού και της φύσης τρέχουν παράλληλα.
Κι εκεί ψηλά η Παναγιά μας, η Βαρή μας στέκεται ακοίμητος φρουρός προστατεύοντας το χωριό μας και δίνοντάς μας τη δυνατότητα κάθε χρόνο να επισκεπτόμαστε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.
Γκορτσοπούλα
