Η ψυχή της πεταλούδας

Στηριζόταν στα δυο μπροστινά της πόδια και τα πίσω σαν να τα είχε γονατίσει, οι κεραίες τεντωμένες να λαμβάνουν σήματα της ιερότητας του χώρου και στις πλάτες δυο φτερά στου Νοέμβρη τα χρώματα, ντυμένη με “φθινοπωρινή παραλλαγή”! Τέτοια εποχή, με το θερμόμετρο να δείχνει έναν βαθμό στη μία το μεσημέρι και να είναι ζωντανή μια πεταλούδα και μάλιστα στην Βαρή; Μου φάνηκε περίεργο, πλησίασα κοντύτερα. ” Πεταλουδίτσα μου ακριβή…θα κάψεις τα φτερά σου ” (Μάνος Ξυδούς-Το τραγούδι της πεταλούδας (+στίχοι) – YouTube) , της ψιθύρισα και σαν να μου μίλησε…

Οι μοναχικές στιγμές στο χωριό είναι κάτι που κυνηγάω τα τελευταία χρόνια. Τρεις-τέσσερις μέρες, σε ακαθόριστα διαστήματα και εποχές, Σαββατοκύριακα ή και καθημερινές. Τις αποζητώ για να τις ξεχωρίσω απ’ τις στιγμές μοναξιάς… Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στις μοναχικές στιγμές μου, παίρνω ανάσες οξυγόνου, συντονίζομαι με τα γύρω, τα ορατά και τα αόρατα, επαναπροσδιορίζω στόχους, βάζω σε ζυγαριά σωστά και λάθη, ζητάω να γεμίσω, αδειάζοντας! Κάτι σαν την ιστορία της πόλης των πηγαδιών, του Μπουκάι ή σαν τα ταπεινά καλογεράκια του Όρους, που ζητούν την απομάκρυνση απ’ τους ανθρώπους, όχι γιατί δεν τους μπορούν ή γιατί αυτοί είναι τάχα αγιότεροι, αλλά γιατί ζητάνε τον Θεό στο οντολογικό “είναι” τους, βαθιά μέσα στην ψυχή τους, εκεί που ακόμα και η σιωπή μιλάει, ψιθυρίζει…

Το εκκλησάκι της Παναγιάς είναι κάτι σαν τάμα, στάση για προσκύνημα, για ευλογία απ’ την Μάνα. Απαραίτητη παράκαμψη στο “έλα” και στο “φύγε”, όπως θα έκαναν και παλιότερα, υποθέτω, τότε που έφευγαν για μήνες και χώριζαν απ’ τις οικογένειες, άλλος για δουλειές στην οικοδομή, άλλος για τζομπανάκος σε κανένα κοπάδι, άλλος για τον πόλεμο στα χρόνια εκείνα. Στέκονταν, άναβαν κανένα κερί, έταζαν, μιλούσαν…Ναι, μιλούσαν! Κάτω ήταν ο Θεός, σύντροφος καθημερινός και συνοδοιπόρος και όχι μια “ιερή υποχρέωση” σε κάνα Πάσχα ή σε τίποτα Χριστούγεννα. Εδώ, στο τώρα και απ’ το τώρα στο πάντα, στο “νυν” και στο “αεί”, σαν την αγάπη των ευχών που έπαιρναν και έδιναν για καλοστρατιά…” Ο Θεός Αγάπη εστίν” και αυτή την έπαιρναν απ’ την “Παναγιά των ξενιτεμένων”!

…Πλησίασα, ήρθα κοντά, μια ανάσα σχεδόν, χωρίς να αναπνέω, για να ακούσω τα λόγια της. Γονάτισα δίπλα της, ένοιωσα δέος, ντράπηκα γιατί η δικιά της προσευχή ήταν απείρως πιο ταπεινή απ’ την δικιά μου, δεν την αποσπούσε τίποτα, καμιά κίνηση, καμία παρουσία, κανένας φόβος. Σαν να είχε έρθει απ’ την εποχή την παλιά, από μια άλλη Άνοιξη και να έμεινε εκεί, στο παράθυρο, για να δείχνει στους περαστικούς, σε μας, τον τρόπο που πλησιάζεις τα “Άγια των Αγίων”. Άφησε το σώμα της, εικόνα για παράδειγμα προσευχής και έδωσε την ψυχή της, προσφορά στο Ιερό Θυσιαστήριο, με την ελπίδα και την σιγουριά πως θα επιστρέψει πάλι, μόλις λιώσουν τα χιόνια. Πέθανε, για ν’ αναστηθεί, όπως η φύση, σαν το Χριστό!

Λένε πως “η πεταλούδα πάει στο φως και ας είναι να την κάψει”. Φως που σώζει και φωτιά που καίει η μεταλαβιά και σαν να μου φάνηκε πως η ψυχή της πεταλούδας πετούσε γύρω μου και έψελνε, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη για την σωτηρία της!

Μπήκα στο αμάξι, πήρα τον δρόμο για το χωριό, άναψα καλοριφέρ, άνοιξα το ραδιόφωνο…

ΥΓ Η φωτογραφία είναι απ’ τις 3 Νοέμβρη του 2014, στον δρόμο για το Πανόραμα, στην Βαρή.