Σήκωσε το δεξί χέρι, ενώ με το αριστερό έπιανε τον διπλανό του, έκανε τα πρώτα βήματα, σταθερά, στον ρυθμό, ανάμεσα σε σφυρίγματα και τραγούδια, σήκωσε ψηλά το κεφάλι… δέηση θαρρείς, καθώς άρχισε να ιδρώνει ήδη απ’ την ένταση της στιγμής, απ’ τον εσωτερικό θόρυβο που έκανε ο χτύπος της καρδιάς που συντονίζονταν, λες, με τον νταϊρέ. Κάθε “μπαμ” και μια σταγόνα ιδρώτας, να κλείσει ο πρώτος γύρος, τρία βήματα μπρος, ένα πίσω, λίγα κόλπα, πιο πολύ μια φωνή “είμαι εδώ πάλι, κοίτα με”, όχι σε κανέναν άλλο μα στο βουνό απέναντι, που το έλουζε το φεγγάρι, στην γη, στον τόπο, μια κραυγή στην ησυχία της Πίνδου.

Συμπληρώθηκε μια στροφή, ξεκίνησε η δεύτερη και άλλαξε, με μιας νομίζεις, η ψυχική διάθεση, μαζεύτηκε το σώμα, γονάτισε, ταπεινώθηκε, λένε οι καλογέροι πως η ψυχή παίρνει το σχήμα του σώματος, προτρέπουν να προσευχόμαστε γονατιστοί, χωρίς έπαρση, πλησίασε την γη, από κει που ήρθε, εκεί που θα πάει. Έσκυψε να ακούσει, ίσως, καμιά φωνή προγόνων για να μην επιβεβαιωθεί ο στίχος:“Όποιος πάει στον κάτω κόσμο δεν ξαναγυρνά..”Σπονδή, θυσία, επίκληση, παράκληση: “Για πες μας χάρε… να χαρείς”!

Η βοή του κλαρίνου τώρα ήταν σαν να γέμισε το σώμα του, δοχείο ήχων αλλόκοτων, απόκοσμων. Πλησίασε ο κλαριτζής, βάρυνε το παίξιμο, ακούμπησε το όργανο στο αυτί, συντονισμός κόσμων, αυτού και του άλλου, του όποιου άλλου, του κόσμου του, εκεί που βρίσκονταν πλέον, όντας εκτός στάσης, σε έκσταση! Γρατζουνούσε το βιολί και έπαιρνε την θέση που του αρμόζει κι αυτό στην ορχήστρα, γέμιζε το κενό μέσα του, συμπλήρωμα μουσικής, παράδοσης, γρατζούνισμα χορδών, γρατζούνισμα ψυχής. Λαούτο, ακορντεόν, βιολί, ντέφι, ξανά κλαρίνο, πάλι απ’ την αρχή, όριζαν το πάνω και το κάτω… στα γόνατα τώρα, παράδοση στην μοίρα. Σήκωμα πάνω, αργό, δύσκολο αλλά απαραίτητο. Πλησίασμα στο τέλος, μια τελευταία φωνή, μια κραυγή, ένας βηματισμός ακόμα, ξανά κάτω, για λίγο, σήκωμα τίναγμα σώματος και ψυχής…

Ακούγοντας… Για πες μας Χάρε να χαρείς , εσύ που είσαι στον Άδη – YouTube

Σάββατο, 3 Αυγούστου 2019  

Πανοραμίξ…