Όταν γερά η μάνα και άλλο κε πορεί Η μάνα εν κρύο νερό και σο ποτήρ’ κε μπαιν’
Ατότε θέλ’ βοήθειαν, ατότε θέλ’ ζωήν Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μ εν
Ατότε θέλ’ ζωήν
Κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
Αμαν κ’ ευτας το χρέος σοις θα καίεται η ψύ σ’ Θα δεβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε και μεις
Ατά είναι με τη σειρά κι θα γλυτών’ κανείς
Η μάνα εν κρύο νερόν και σο ποτήρ’ κε μπαίν’ κι θα γλυτών’ κανείς
Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν και ολ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο την ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λέπ’ χαΐρ’

Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν

Σον δύσκολον την ώρα σ’, μανίτσα θα τσαείς
Μανίτσα θα τσαείς
Η μάνα εν το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδί
τ’ ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην

 

https://www.youtube.com/watch?v=jZUzaWBAjNM

…Ήταν πρωτομαγιά του 2011 όταν χτύπησε το κινητό μου και είδα ένα μύνημα που έγραφε: « Αυτό ήταν». Εκείνά τα δευτερόλεπτα πάγωσα, προσπαθούσα να καταλάβω…ένα τηλέφωνο και τότε άκουσα «Η μάνα εν κρύο νερό…έφυγε…» . Ειρήνη την έλεγαν και ήταν από τους πιο ζωντανούς ανθρώπους που γνώρισα ποτέ μου. Οι κόρες της, δυο πλάσματα όμορφα με καρδιά γεμάτη και δυνατή. Η Ελευθερία (ή Έλντα όπως την μάθαμε όλοι) είναι η μικρή κόρη που στο στερνό ταξίδι της μάνας της στεκόταν δίπλα της και τραγουδούσε χωρίς σταματημό το τραγούδι που έγραψα πιο πάνω…Δεν είχα κουβέντα να της πω. Προσπαθούσα να της δείξω ότι είμαι δίπλα της και ότι την νιώθω, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να καταλάβω τον πόνο. Έτσι ανύμπορη όπως ένιωθα και αφού πέρασαν οι πρώτες μέρες μου είπε σε έναν καφέ η Έλντα «Η μαμά μου ταλαιπωρήθηκε πολύ. Τώρα είναι ξεκούραστη κι ευτυχισμένη. Θα αναρωτιέσαι πως είμαι τόσο ψύχραιμη…Η μαμά μου, μου έδωσε τόση αγάπη!!!!». Τότε κατάλαβα πως Η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από τον θάνατο.

Θείο δώρο η μητρική αγάπη και αναντικατάστατο που στις 9 Μαΐου του 1914 θεσπίστηκε η Ημέρα της Μητέρας ως εθνική γιορτή από τον αμερικανό πρόεδρο Γούντροου Ουίλσον. Οι προσπάθειες της αμερικανίδας κοινωνικής ακτιβίστριας Άννα Μαρία Τζάρβις (1864-1948) ευοδώθηκαν και έκτοτε, η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου έχει καθιερωθεί ως η γιορτή της μητέρας. Καθαρά συμβολική γιορτή…Η μάνα θα πρεπε να γιορτάζει κάθε μέρα. Ακόμη δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο συναίσθημαείναι πιο δυνατό…εκείνο του παιδιού προς την μάνα ή εκείνοτης μάνας προς το σπλάχνο της? Ίσως επειδή δεν έχω γίνει ακόμη μάνα και δεν μπορώ να νιώσω το ένστικτο αυτό και το δυνατό χτύπημα της καρδιάς που σηματοδοτούν κάθε επαφή με το παιδί σου, το αγγελούδι σου..και ένα σωρό υποκοριστικά που βρίσκουν όλες οι μάνες!! Μοιάζει περίεργο…να δίνεις πνοή και ζωή σε ένα πλάσμα που κυριολεκτικά βγαίνει από τα σπλάχνα σου. Τόσα πολλά συναισθήματα….ακόμη και πόνος δυνατός τις ώρες εκείνες…του θαύματος τις ώρες!!! Πόνος δυνατός και αβάσταχτος, μα ο πιο γλυκός πόνος είναι τούτος, ο πόνος της γέννας… Ευλογημένος πόνος όμως… Δεν είμαι ακόμη όμως τόσο ευλογημένη για να μιλήσω ως μάνα, μα θα μιλήσω σαν παιδί και σαν εγγόνι που βιώνει κάθε μέρα την αγάπη της μάνας και έχει βιώσει ανίκητα συναισθήματα από την δυο φορές μάνα..γιατί «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» λένε όλες οι γιαγιάδες του κόσμου.

Η παράδοσή μας, κάνει πολλές αναφορές στην μάνα και από τα τραγούδια μας μπορεί κανείς να δει τον αντικατοπτρισμό του μητρικού πόνου μακριά από το παιδί της που είναι στην ξενιτιά. Έτσι, ένα πλήθος των παραδοσιακών τραγουδιών μας είναι συνηφασμένο με τον καημό της μάνας και τον ξεριζωμό της καρδιάς της όταν το παιδί της είναι μακριά, υποφέρει ή χάνεται σε άλλους ουρανούς….

« Ξενιτεμένο μου πουλί καί παραπονεμένο,

ἡ ξενιτιά σέ χαίρεται καί γώ ‘χω τον καημό σου »

Μάνα η πρώτη λέξη…μάνα και η τελευταία. Τι πιο όμορφο…τι πιο μαγικό!! Είναι εκείνη που χαίρεται με την χαρά σου, γελάει με το πρώτο σου γέλιο, νιώθει περήφανη στο πρώτο σου βήμα και κλαίει από συγκίνηση όταν λες το πρώτο σου ποίημα. Πολλές φορές σε καμαρώνει την ώρα που κοιμάσαι και τρέμει η καρδιά της όταν σε βλέπει να κλαις. Κι αν πάθεις κάτι, πονάει πλιότερο από σένα. Ακόμα κι όταν είσαι μακριά η αύρα της είναι μαζί σου. Μπαίνεις στο σπίτι κι αν έχεις τις μαύρες σου…καταλαβαίνει…. «Ωχ ρε μάνα…άσε μας…» κλασική φράση έφηβου παιδιού..κι εκείνη απλά σωπαίνει. Μέρα νύχτα έχει την έγνοια σου και όταν αργείς να γυρίσεις σπίτι ξενυχτά… «Όταν θα γίνεις μάνα, τότε θα με καταλάβεις!!!» η απάντηση σε κάθε αντίδρασή σου. Όσες φορές κι αν σε μαλώνει, άλλες τόσες το μετανιώνει. Πάντα θα θέλει να σε χαϊδευει και να σε αγκαλιάζει..μα κι εσύ πάντα θα σκέφτεσαι το νανούρισμά της…. «Έλα ύπνε ύπνωσέ το και γλυκά αποκοίμησέ το, σύρ’το πέρα στα αρνούλια να ξυπνάει με τα κατσκούλια…». Όλα τα παιδικά μου χρόνια έζησα με την γιαγιά και τον παππού. Εκείνη έζησα σαν μάνα μου…εκείνη με νανούριζε κι εκείνη με ξυπνούσε να πάω σχολείο. Με χτένιζε κάθε πρωί και με ένα γλυκό φιλί με ξεπροβόδιζε…αυτό το φιλί ακόμα καίει στο μάγουλό μου κι ας μην πηγαίνω πια σχολείο. Σε κάθε εκδήλωση ήταν εκεί, σε χορωδίες, θέατρα, γυμναστικές, παρελάσεις και χορευτικά. Ακόμη και στις πανελλαδικές…μου καθάριζε ένα γεμάτο πιάτο φρούτα και με τάιζε στο στόμα κι ας ήμουν 18 χρονών!! Κι όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο με κυνηγούσε να πιω το γάλα σαν να ‘μουν νήπιο. Μα ο χρόνος περνά και κυλαέι γρήγορα…οι στιγμές όμως δεν χάνονται όσος χρόνος κι αν περάσει. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια μπερδεύτηκα…ποτέ μου δεν ξεχώρισα τον ρόλο της μάνας με τον ρόλο της γιαγιάς…τώρα πια ξέρω πως είμαι πολύ τυχερή που τα έζησα όλα αυτά με τον άνθρωπο που με μεγάλωσε κι ας μην ήταν η βιολογική μου μητέρα, με τον άνθρωπο που ξενυχτούσε δίπλα μου όταν ανέβαζα πυρετό..με εκείνη την γυναίκα που μέσα σε εκκατομύρια κόσμο θα μπορούσα να αναγνωρίσω την μορφή της, το περπάτημά της, την μυρωδιά της… Μου λείπουν όλααυτά…Στοργή..θαλπωρή…ζεστασιά…Ήρθε ο καιρός που την έλουσα και την φρόντισα όπως έκανε εκείνη. Την τάισα όπως έκανε κι εκείνη όταν ήμουν στο Λύκειο. Ξενύχτησα κι εγώ δίπλα της και όταν μου είπε «Θέλω να πάμε στο σπίτι μας», της έσφηξα το χέρι και της υποσχέθηκα πως θα γυρίσουμε σπίτι μας, ακόμη κι αν ήξερα πως αυτό δεν γινόταν γιατί οι ώρες της εντατικής θα ήταν και οι τελευταίες.Πήγαμε σπίτι μας, αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο πια. Ο αποχωρισμός είναι δύσκολος. Ότι αγαπάς δεν φεύγει ποτέ…είναι εδώ αλλά δεν είναι και μαζί…

Μα είμαι ακόμα τυχερή…έχω την μάνα μου τώρα πια…όσο κι αν μεγάλωσα..την βιολογική μου μάνα…αυτή που με γέννησε και που ένιωθε ένα μεγάλο κενό όλα αυτά τα χρόνια που δεν μπορούσε να με μεγαλώσει. Οι καταστάσεις και οι συνθήκες μας αναγκάζουν πολλές φορές να στερηθούμε πολλά πράγματα..πόσο μάλλον μια μάνα να στερηθεί το παιδί της…τι κι αν μένει ένα τετράγωνο πιο δίπλα. Πόσο μάλλον σε παλιότερες εποχές που η ξενιτιά ήταν υπεύθυνη για τέτοιους χωρισμούς. Αυτό είναι που φοβάμαι πολλές φορές…κι αναρωτιέμαι…θα μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου? Μήπως δεν θα είμαι καλή μαμά? Πότε θα ξέρω αν είμαι κατάλληλη να γίνω μάνα? Κι η μάνα μου με ακούει και γελάει!!! Κάτι θα ξέρει παραπάνω… Τα μάτια της μου λένε να μην ανυσηχώ..αυτά τα μάτια…που σε κοιτάνε και νιώθεις ένα πέπλο αγάπης να αγκαλιάζει την ψυχή σου. Κι αν αυτά τα μάτια βουρκώνουν, νιώθεις ένα σφήξιμο στην καρδιά και τρέχεις να την αγκαλιάσεις. Νιώθεις υπεύθυνος για την στεναχώρια της και όλα τα κύτταρα τυ κορμιού σου βρίσκονται σε ανασφάλεια που τον “βράχο” σου τον χτυπάνε τα κύματα.

Χιλιοτραγουδισμένη και χιλιοειπομένη τούτη η μαγική ιδιότητα της μάνας.

 

Μάνα μου πήρες το βάρος της ζωής μέσα στα χέρια σου κι ήταν ατέλειωτα της πίκρας τα νυχτέρια σουhttps://www.youtube.com/watch?v=u4Je_HPgogg

 

Έτυχε να με γεννήσεις και ζωή να μου χαρίσεις, στον πιο δύσκολο καιρό. Μάνα πού ζω

https://www.youtube.com/watch?v=YGf1eDEC5nc

 

Μη με διώχνεις μάνα μ’ για την ξενιτιά,
δε θα βρω κλαρίνα μάνα μ’ και βιολιά,
μανούλα μου γλυκιά.

https://www.youtube.com/watch?v=m5USetxaSN0

 

Όσες λέξεις κι αν γράψω σε μια κόλλα χαρτί, πάντα θα είναι λίγες…και το υπέρτατο είναι πως οι μάνες όλου του κόσμου όσα κι αν γράψουν για τα παιδιά τους θα είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που νιώθουν. Δεν ξεριζώνεται ποτέ η αγάπη αυτή. Είναι αγνή, ανόθευτη και πιο αληθινή απ’τα αληθινά! Ανίκητη αγάπη…λευκή…σαν ένα άσπρο, κατάλευκο γαρύφαλλο. Το άρωμά του συμβολίζει τις προσευχές της καθώς η όψη του αντικατοπτρίζει την αγνότητα και την φιλευσπλαχνία της αγάπης της.

 

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.

Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.» Οδ. Ελύτης

 

http://contagiousness.helptohelp.gr/index.php/videos?wid=325

 

Όποιο δάχτυλο κι αν κόψεις το ίδιο θα πονέσει…έτσι δεν λένε οι μανούλες για τα παιδιά τους? Έτσι κι εγώ λέω για τις μαμάδες μου..και θα κάνω το ίδιο αν χρειαστεί και για τον άνθρωπο που με στερήθηκε και τον στερήθηκα κι εγώ..κι ας μην με χτένισε, ας μην με τάισε, ας μην με έλουσε…ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕ

 

Εντελβάις