Μια μικρή φωτιά και μια χούφτα αστέρια!
Για κάποιους, κομβικό υπήρξε το καλοκαίρι του 1991, τότε που για πρώτη φορά η “παρέα στο Πανόραμα” έκανε πραγματικό…limit up (μιλώντας την σύγχρονη οικονομική ορολογία) και εκτοξεύτηκε αριθμητικά, από τα 10-13 παιδιά στα 30+!
Ίσως να άρχισαν να ενώνονται υποπαρέες και παιδιά που μικρότεροι δεν πολυπαίζαμε. ίσως και να “είχαμε σπάσει το αυγό” οι περισσότεροι, αγόρια και κορίτσια και να είχαμε την ανάγκη της αναζήτησης, μέσα από μια μεγάλη ένωση, ώσπου να ξαναχωρίσουμε με τον καιρό σε μικρότερα τμήματα και να τραβήξει τον δρόμο του ο καθένας, μα κρατώντας ως σημείο αναφοράς το τότε!
Κι ο γάμος του Τάκη με την Σωτηρούλα, που έγινε την εποχή εκείνη, έπαιξε τον ρόλο του, βέβαια. Κόσμος πολύς στο χωριό, για μέρες, από νωρίς και μαζί και καλεσμένοι ως και από την Κύπρο (Νάσια, Τζούλυ, Λούκας…αξέχαστοι!)
Φωνές, γλέντια, παιχνίδια ομαδικά (το αλησμόνητο και ιστορικό…μαντιλάκι!), ζωντάνια, για είκοσι, εικοσιπέντε μέρες, ίσως!
Η επόμενη χρονιά, το 1992, υπήρξε πιο κομβική για μένα!Μπορεί και τότε να ορίζω την απαρχή μιας τρελής περιόδου καλοκαιριών, που με “σημάδεψαν” όμορφα και διήρκεσαν 5,6,7…10 και παραπάνω χρόνια, μπορεί και να μην τελείωσε!
Ήταν η Ολυμπιάδα της Βούλας της Πατουλίδου, του Δήμα και της συντροφιάς μας στην…μοναξιά του Κώστα (τ’ Αντρέα!) που, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, ανέβηκε ένα, ενάμιση μήνα, ίσως, μόνος στο χωριό. Κάναμε, τότε, παράλληλο στέκι και καφενείο, δίπλα στο…original, το παλιό του Τάκη του Μπαρλαγιάννη, που βρισκότανε εκεί που είναι τώρα ο ξενώνας. Γέμιζαν οι ώρες με κουβέντες, Λούκυ Λουκ, Αστερίξ, τάβλι, σκάκι και…ερασιτεχνικούς φραπέδες, χτυπημένους στο χέρι, σε σέικερ πάντα!
Έρχονταν και τα βράδια και η Γκρόπστα (ακόμα δεν γνωρίζω-και δεν με πολυνοιάζει!-αν γράφεται έτσι ή με “ψ”) έπαιρνε ζωή! Ξύλα, φωτιά στο κιόσκι το παλιό (με την απαιτούμενη ομάδα προστασίας και επίβλεψης, σε άναμμα και σβήσιμο), με ιστορίες που κυμαίνονταν από Πανελλήνιες (για τους μεγαλύτερους) και έρωτες, ως και τρόμου και μυστηρίου! Με μυστικά, με (Άρη Καλημέρη στα ντουζένια του, στην) κιθάρα, με ρετσίνα, με μπύρα και με τσιγάρο… ζούλα, για κάποιους θεριακλήδες πιτσιρικάδες!
Καθώς προχωρούσε η νύχτα και αποκτούσαμε την οικειότητα των πλασμάτων της φύσης, αυτών που ξέρουν από σκοτάδι, απλώνονταν από πάνω μας το…”Πλανητάριο της Πίνδου”! Εκατοντάδες γαλαξίες, χιλιάδες αστερισμοί, δισεκατομμύρια αστέρια και κάποια μοναδικά πεφταστέρια με ευχές και μυστικά του ουρανού και κάποιον (γνωστό, πλέον!) να κάνει τα πρώτα του βήματα στο.. σύμπαν, προσπαθώντας να μας εξηγήσει τα ανεξήγητα!
Πέρασε πολύς καιρός έτσι, με διάφορες παραλλαγές του 91 ή του 92, αν προτιμάτε, με Johny B’ να αποθεώνεται, κυρίως από Γιάννη Καραγκιόζη, με Roxette και Scorpions, με Deep Purple, με κασετόφωνο και μπαταρίες(!), με κιθάρες και κλεφτά φιλιά “στς φτέρες”!
Μπορεί να πήρε δέκα, μπορεί και παραπάνω χρόνια το δικό μας μετα…πανηγύρι, που έπονταν των βιολιών και των κλαρίνων και που μάθαμε να το μετράμε σε…ανατολές!
Ούτε κατάλαβα το πώς γκρεμίστηκε το παλιό το κιόσκι και το αντικαθιστούσε, σταδιακά, το καινούριο, που η πλειοψηφία δεν επισκέπτονταν συχνά, καθώς μας έφερνε κοντά στα φώτα, τα μάτια και τα αυτιά του χωριού!
Μόλις 2-3 καλοκαίρια πριν στήσαμε ένα γλεντάκι, απ’ το πουθενά, ένα βράδυ λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο, σ’ αυτό και ανάψαμε και φωτιά, πιο μικρή από παλιά. Τα κοντινά, πια, φώτα του χωριού δεν μας άφηναν να βλέπουμε “το όλο του ουρανού”, το βράδυ εκείνο, μα μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτή η νύχτα ζέστανε πάλι το μέσα μου, όπως παλιά!
Υπό τους ήχους του Soldier of Fortune…
Πανοραμίξ
