Άνθρωποι Μονάχοι;
Επικοινωνία! Μια λέξη που όταν την ακούς το μυαλό σου πηγαίνει αυτόματα στο internet, στο facebook, στο skypeκ.τ.λ. Μεγάλο δώρο! Μας φέρνει ”κοντά” (υποτίθεται), βλέπουμε τους δικούς μας ανθρώπους κάθε μέρα και ας βρίσκονται στην άλλη άκρη της γης.
Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά!) ανάμεσα σε όλη αυτή την τεχνολογία χάθηκε τελικά ο στόχος… χαθήκαμε σε κόσμους ψεύτικους ,πλαστούς. Μείναμε ”μόνοι”. Μιλάμε με φίλους, βρισκόμαστε στο skype. ανταλλάσουμε φωτογραφίες όμως δεν ξέρουμε τίποτα ουσιαστικό γι΄αυτούς. Ακόμη και για την οικογένεια μας. Χάθηκε η ουσιαστική επικοινωνία, η προσωπική επαφή.
Ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και οι ζωές μας αλλάζουν ριζικά (δυστυχώς όχι προς το καλύτερο). Αυτό που μας έχει απομείνει είναι η επαφή… Να μιλήσεις με τον άλλο, να τον γνωρίσεις, να τον αγγίξεις και να τον κοιτάξεις στα μάτια… Μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά, αρκεί ένα βλέμμα, ένα χάδι για να νιώσεις όμορφα.
Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις ήταν ένα Κυριακάτικο απόγευμα όταν συνάντησα ένα φίλο. Μιλούσαμε πολύ στο τηλέφωνο τελευταία και η επικοινωνία μέσω facebookήταν σχεδόν καθημερινή… αλλά ψυχρή. Μέχρι που ήπιαμε ένα καφεδάκι (στα γρήγορα, πολύς χρόνος δεν υπάρχει για κανένα). Είπαμε όμως τόσα πολλά και με τόσους τρόπους όσα δεν είπαμε όλους τους προηγούμενους μήνες μαζί. Έφυγα “γεμάτη”.
Όταν γύρισα στο σπίτι πολλές σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου. Κάτι δεν πάει καλά, αποξενωθήκαμε, χαθήκαμε ενώ επιδιώκαμε το αντίθετο. Αναπόλησα τα τελευταία καλοκαίρια στο χωριό. Άλλοτε έμενα πολύ, άλλοτε λίγο. Δεν υπάρχει internet(ευτυχώς!) και το τηλέφωνο παρατημένο σε μια γωνία… Το μόνο που είχα ήταν η μουσική!
«Μα δεν έχει τίποτα να κάνεις εκεί. Πως την “ παλεύεις “ ; Γιατί εξαφανίζεσαι μόλις βάλεις άδεια; Τι είναι αυτό που σε κάνει να μη θέλεις να γυρίσεις πίσω;» Αυτά μου έλεγαν οι φίλοι μου που δεν έχουν έρθει ακόμη στο χωριό μας… Και τους απαντούσα… «Δεν ξέρω γιατί, απλά περνάω καλά».
Τώρα όμως ξέρω και το γιατί. Δεν είναι μόνο η φύση, οι περίπατοι ή η έλλειψη υποχρεώσεων. Είναι η επαφή με φίλους και συγγενείς, τα γέλια που τα ακούς και δεν βλέπεις ένα κίτρινο ανθρωπάκι στην οθόνη του υπολογιστή σου να χαχανίζει. Είναι τα μάτια που σου μιλάνε… Είναι η αγκαλιά που σε σφίγγει και νιώθεις πως δεν είσαι μόνος. Είναι τόσα πολλά… Αρκεί να τα δεις και να τα εκτιμήσεις!
Γι΄αυτό σας λέω… καλή η τεχνολογία και το internetκαι τα e–mailκαι όλα, αλλά σαν τη γλώσσα του σώματος δεν έχει… Νιώθεις, καταλαβαίνεις, αφουγκράζεσαι. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές, oι ρυθμοί της ζωής μας γρήγοροι, τρέχουμε να προλάβουμε… Τι; Το χρόνο; Θα μας ξεπεράσει έτσι κι αλλιώς. Έμαθα όμως τώρα πια ( ελπίζοντας πως δεν έχω χάσει πολλά) να εκτιμώ τις ανθρώπινες σχέσεις. Έμαθα να περιμένω, να βλέπω με τα μάτια της ψυχής και να “ρουφάω” τις στιγμές (άλλωστε η ευτυχία είναι στιγμές!) . Τα ένιωσα όλα αυτά, τα βίωσα… στο Πανόραμα. Στο χωριό μου. Εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, εκεί που γελάνε, παίζουν, αγγίζουν, μιλάνε! Ακόμη και ένα Σαββατοκύριακο, ένα διήμερο είναι αρκετό για να γεμίσεις… ζωή! Αρκεί να καταλάβεις πως δεν είμαστε άνθρωποι μονάχοι!
“Άρωμα γυναίκας“
