Μουσικό, ανοικτό, παράθυρο Πίνδου!
February 1, 2014
Πάμε πεζοί…
Έκανε αρκετό κρύο, στα μέσα Γενάρη. Όχι πολύ, για την εποχή, μα τόσο όσο να δουλεύει το καλοριφέρ σταθερά στους 19-21 βαθμούς κι εγώ, διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, ακούγοντας μουσική ή βλέποντας κανένα (ελεεινό) κανάλι στην TV να έχω βολευτεί στην ζέστη, κρατώντας το παράθυρο…κλειστό!
Είναι κάποιες αποφάσεις που παίρνεις, μέσα σε μια στιγμή και σου αλλάζουν τη ζωή, άλλες που σου αλλάζουν την καθημερινότητα, σε διδάσκουν, σε ψυχαγωγούν, σε κάνουν να νιώθεις γεμάτος! Πριν από καμιά εικοσαριά μέρες, μέσω ενός e-mail, γνωστού, μουσικά… ανήσυχου φίλου και βασικού συντελεστή των όσων διαβάζουμε στο
panorama-grevena.gr, μου ήρθε η φωτογραφία-αφίσα που θα δείτε πιο κάτω. Το ηλεκτρονικό μήνυμα συνοδεύονταν από την προτροπή: “Άντε, καλά να περάσεις”! Ήθελε καμιά βδομάδα ακόμα για την “παρουσίαση δίσκου” και απλά το σημείωσα, κάπου, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία. Με τα πολλά, είπα στην (μεγάλη) αδερφή μου πως σχεδίαζα να πάω και προσφέρθηκε να ακολουθήσει, να δούμε κάτι διαφορετικό.
“Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί”!
———————————————————————————————-
Παλιό…αγκάθι!
Έφτασε η Πέμπτη, 23 Γενάρη και κατηφορίσαμε για τα Λαδάδικα.
Γνωστός προορισμός στους Σαλονικιούς, μα και στους επισκέπτες της πόλης. Στο τελείωμα της Τσιμισκή, εκεί που αλλάζει σε Πολυτεχνείου, στο αριστερό χέρι έτσι όπως προχωράει ο (κεντρικότατος) μονόδρομος είναι η πασίγνωστη περιοχή που κάποτε (στα στενά, παλιά Λαδάδικα) φημίζονταν για τις “Ιέρειες του Έρωτα”, τις συζητήσεις… “δίχως γιατί” και τα “παιδιά που ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους”, όπως τραγούδησε και ο γίγαντας Δημήτρης Μητροπάνος! Πιτσιρικάς ήμουν και έχω ακόμα κατά νου την εικόνα των καλντεριμιών της Πλατείας Μοριχόβου και των ερειπίων κτηρίων και…ανθρώπων!
Μέσα σε λίγα χρόνια ήρθε η αλλαγή και η αναβάθμιση, καθώς οι Οίκοι Ανοχής και τα… φτηνά ξενοδοχεία έκλεισαν και στην θέση τους ξεφύτρωσαν μπαράκια και club! “Μεγάλες στιγμές και δόξες” για 10-15 χρόνια, ίσως, με τσιφτετέλια σε μπάρες, λουλούδια, face control κλπ, μέχρι να έρθει η στιγμή να πάρει εκ νέου την κάτω βόλτα η γνωστή πιάτσα. Κακής ποιότητας διασκέδαση, προχειρότητα, αρπαχτή. Όταν επενδύεις στο πρόσκαιρο η πληρωμή που έρχεται είναι η ανάλογη, το τίμημα ακριβό. Βρέθηκα κάμποσες φορές σε ένα απ’ τα λιγοστά μαγαζιά που είχαν απομείνει, το (πάλαι ποτέ γνωστό ως) Αγκάθι! Δεν αξίζει να αναφερθώ σε λεπτομέρειες του τότε, καθώς αυτές είναι… θολωμένες, σαν τα ποτά που σερβίρονταν!
Όπως σε πολλά πράγματα, γύρω μας, σαν ρόδα, έτσι και εδώ, ήρθε ξανά η ανοδική πορεία. Δεν είναι τόσο το πλήθος των μαγαζιών που (ξανά)άνοιξαν, δημιουργώντας και τα (λεγόμενα, πλέον και ως) Άνω Λαδάδικα, στα όρια της Βαλαωρίτου, όσο το νέο ύφος που δίνουν τα περισσότερα από αυτά, με πιο προσεγμένο σέρβις και μουσικές. Σε μια μικρή, δεκάλεπτη βόλτα, πριν καταλήξουμε στον τελικό προορισμό μας, ένοιωσα πως “κάτι καλό γίνεται εδώ, βρε φίλε”. Ταβερνάκια, πιο καθαροί χώροι, συνδυασμός από μπαράκια διαφόρων ακουσμάτων και μουσικές σκηνές. Αναθάρρησα και κουβεντιάζοντας με την καρντασίνα (!), φτάσαμε έξω απ’ το παλιό…Αγκάθι! Πάγωσα! “Μαύρη Τρύπα” έγραφε τώρα η ταμπέλα, αλλά οι μνήμες με απέτρεπαν απ’ το να μπω.
Ήρθα ξανά!
Άλλες οι εικόνες του χώρου, πλέον. Με λίγο μεράκι και αρκετή δουλειά, λίγα πράγματα θύμιζαν τα παλιά. Αν έκανε την παρέμβασή του ο “Γκουντής”, κάπου εδώ, θα μας μιλούσε για την συμπαντική “μαύρη τρύπα” που είναι συγκέντρωση μάζας σημαντικά μεγάλης, ώστε η δύναμη της βαρύτητας να μην επιτρέπει σε οτιδήποτε να ξεφεύγει από αυτή, παρά μόνο μέσω κβαντικής συμπεριφοράς! Θα έλεγε για βαρυτικά πεδία, ταχύτητες φωτός, για το σημείο εκείνο που κάποτε υπήρξε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, θα διαβάζαμε για θεωρία της σχετικότητας και πολλά ακόμα! Δεν απέχουν πολύ απ’ την πραγματικότητα οι παραπάνω ορισμοί, καθώς, κάνοντας παραλληλισμούς κι εδώ είναι σημείο συγκέντρωσης μεγάλης μάζας καλλιτεχνών κι εδώ, στο κεντρικό σημείο της Θεσσαλονίκης, βρίσκεις πυρήνες γιγάντιων, μουσικών άστρων και βραδιών που δύσκολα σου επιτρέπουν να “ξεφύγεις”, με την δύναμη της βαρύτητας που ασκείται από καλλιτέχνες του επιπέδου του Μάκη του Σεβίλογλου και της Μαρίας της Παπανικολάου και οργανοπαίχτες όπως ο Δημήτρης Λάππας, ο Γιάννης Δανίτσας, ο Μάριος Μακρής και ο Δημήτρης Κίτσιος! Έρχονται οι ήχοι του βιολιού του Ζήση Κασσιάρα που… χαώνουν τις αισθήσεις σου και πηγαίνουν τον χρόνο σε ακούσματα παιδικών χρόνων, φέρνοντας εικόνες Πίνδου μπροστά στα μάτια σου! Εν κατακλείδι…μια “Μουσική Σκηνή”, η “Μαύρη Τρύπα live”, τόσο, μα τόσο ζωντανή το βράδυ αυτό!
Μιας και ήμασταν απ’ τους πρώτους που μπήκαμε, πιάσαμε κεντρικότατο σταντ, πήραμε από έναν… χυμό(!) και παρατηρούσαμε, κουβεντιάζοντας και σχολιάζοντας. Δεν πέρασε και πολλή ώρα μέχρι να γεμίσει από ανθρώπους το μέρος και ν’ αρχίσει η… παρουσίαση!
Μάκης Σεβίλογλου! Μουσικός της (λεγόμενης και ως) εναλλακτικής μουσικής σκηνής, με τραγούδια, μουσικές και στίχους που σε κάνουν να ενδιαφερθείς, να διαβάσεις, να στήσεις αυτί, να…ψαχτείς! Εγώ είχα την εικόνα του με τον τζουρά (κάτι σαν μεγάλος μπαγλαμάς) στο χέρι, την κοτσίδα και το μουσάκι του, πιο πολύ απ’ τα εξώφυλλα των δίσκων του ή απ’ τα βιντεάκια του youtube. Γνώριζα, βέβαια, ότι είχε μια κάποια σχέση με τα Γρεβενά, αλλά δεν είχα ψάξει πιο πολλά πράγματα. Όταν έφυγα, έξι(!) ώρες αργότερα, είχε γεννηθεί για τα καλά μέσα μου η περιέργεια για το παραπάνω, καθώς η λέξη μουσικός δεν αρκούσε να τον χαρακτηρίσει. Ο Μάκης (ας μου επιτραπεί η οικειότητα) δεν είναι κάποιος που, απλά, ασχολείται επαγγελματικά με την μουσική και ζει από αυτήν. Για την ακρίβεια, με τα όσα άκουσα και είδα, με τον σύντομο διάλογο που είχαμε και τις απλές κουβέντες που ειπώθηκαν, με τις εικόνες, τις πενιές και τις μελωδίες που ξεκινάνε από ρεμπέτικους και βυζαντινούς ήχους και καταλήγουν σε τζαζ και δημοτικά ακούσματα, πιο πολύ ότι ζει για την μουσική, παρά από αυτή, θα έλεγα, για αυτόν που συνδυάζει τις λέξεις μούσα και έργο, για τον υπέροχο αυτό…μουσουργό ή τραγουδοποιό, όπως θα ήταν μια πιο εύστοχη περιγραφή του!
Οι συνεργασίες και οι δουλειές του μιλούν από μόνες τους, με σημεία αναφοράς αυτές (εκτός των άλλων) με Δημήτρη Μητροπάνο και Χαρούλα Αλεξίου. Για μένα, αν και η βραδιά και η εκδήλωση αφορούσε τον ίδιο, το να ανακαλύψω το βιολί του Ζήση Κασσιάρα και την φωνή της Μαρίας Παπανικολάου, αποτέλεσε ένα extra δώρο και χάρηκα πολλαπλά για το ότι “Ήρθα ξανά” (
http://www.youtube.com/watch?v=yE3T8UWCCuk ) εδώ!
————————————————————————————————-
Ανοίγει μοναχό τ’ !
Θα δανειστώ τα λόγια του Δημήτρη Μυστακίδη, που προλογίζει αυτό το cd-βιβλίο:
«Αγαπημένα κομμάτια, αγαπημένοι συνάδελφοι, αλλά κυρίως αγαπημένη προσέγγιση στο υλικό. Γνώση, ανησυχία και εκτελεστική αρτιότητα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δημιουργική προσέγγιση σε ένα υλικό που για πολλούς είναι μη μου άπτου. Θαρρείς και η εξέλιξη έχει τέλος. Θαρρείς και αυτά τα τραγούδια είναι καταδικασμένα να μείνουν παγωμένα στο χρόνο σαν μαρμάρινα μνημεία. Να μας θυμίζουν άλλες εποχές που όλα ήταν πιο «αγνά». Το δυνατό όχι που ακούγεται απʼ αυτόν το δίσκο είναι ευκαιρία να θυμίσει σε όλους μας πως η ζωή είναι εδώ. Δύσκολη, αλλά είναι εδώ. Κι ας γυρίσουμε επιτέλους το βλέμμα μας μπροστά και όχι πίσω. Ας δημιουργήσουμε αντί να αναπολούμε τα περασμένα μεγαλεία. Με σεβασμό στο παρελθόν αλλά και διάθεση για δημιουργία».
Διαβάστε ξανά και ξανά τα παραπάνω λόγια και έτσι δώστε χώρο στις αισθήσεις σας να υποδεχτούν νέα ακούσματα και νότες, καινούργιους δρόμους ήχων και στίχων! Κάτι τέτοιο κάνει ο Μάκης Σεβίλογλου και οι συνεργάτες του στο “Παράθυρο ανοικτό”, που παίζουν οι μουσικοί:
Αποστόλης Βαγγελάκης – κλαρίνο, Ζήσης Κασσιάρας – βιολί, Δημήτρης Λάππας – κιθάρες ακουστικές & άταστη, Δημήτρης Κίτσιος – κοντραμπάσο, Βαγγέλης Κοντόπουλος – κοντραμπάσο, Κώστας Μερετάκης – ηπειρώτικο ντέφι, Aurel Qirjo – βιολί & φωνητικά, Νίκος Σιδηροκαστρίτης – τύμπανα και Θάνος Σταυρίδης – νταούλι
και ακούγονται τα:
(1) Μαύρα μου χελιδόνια, (2) Καπέσοβο, (3) Μπαζαρκάνα, (4) Αρχοντόπουλο, (5) Πέρασε ένα καλοκαίρι, (6) Κλέφτες οι Βελτσιστινοί, (7) Χάιδω, (8) Αρμένισσα, (9) Σεβντάς, (10) Αλεξάνδρα, (11) Θέλω να στο πω, (12) Σήμερα Δέσπωμ΄ Πασχαλιά (τραγούδι Μαρία Ντατσή) και (13) Τα ξεχωρίσματα , τραγούδια από Ήπειρο και Γρεβενά, με μια διαφορετική ματιά ειδωμένα, μέσα από ένα “Παράθυρο ανοικτό” κι ας έχει έξω… κρύο που σε εγκλωβίζει μέσα σε τέσσερις τοίχους. Βρες την ευκαιρία, κάνε μια βόλτα και αγόρασέ το (εκδόσεις Μετρονόμος). Μετά φτιάξε ένα τσάι ή έναν καφέ, κάτσε δίπλα στο παράθυρο και άκου, κλείσε τα μάτια και άκου πιο προσεκτικά, με την καρδιά και θα το δεις, θα ανοίξει μοναχό τ’!
ΥΓ 1 Δεκατρείς φωτογραφίες (όσα και τα τραγούδια του cd), έτσι, για μυρωδιά!
ΥΓ 2 Κατά τη 1 το βράδυ ήρθε, πίσω μας, στο μπαρ και ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου, το “παιδί με την μεγάλη (πραγματικά) μύτη”!
ΥΓ 3 Δείτε το τετράλεπτο (περίπου) βίντεο, με το οποίο ξεκίνησε η βραδιά και την συγκλονιστική, διδακτική ιστορία του παπα-Γιαννούλη, του καλόγερου απ’ το μοναστήρι της Ζάβορδας (ή…Ζάμπουρντας, για τους πιο μυημένους!). Ακολούθησε ο δημοσιογράφος Νίκος Θεοδωράκης, με μια περιγραφή-παρουσίαση γεμάτη ουσία και συγκίνηση, σε ένα αφιέρωμα-ωδή στο δημοτικό τραγούδι της Πίνδου! Πιο μετά, απλά μας καθήλωσε το βαρυτικό, μουσικό πεδίο της Μαυρης Τρύπας!
http://www.youtube.com/watch?v=I2g_DF5AelM
Εκτός της φυσικής παρουσίας μας, βοήθησαν και οι “πηγές”: www.seviloglou.gr, www.ogdoo.gr
Μια φίλη, ένα κορίτσι δυναμικό, με ιδιαίτερες ευαισθησίες και μοναδικό χαμόγελο, το έχασε, μαζί με ένα αγαπημένο της πρόσωπο, λίγες μέρες πριν βρεθώ εκεί. Το βράδυ της 23ης Γενάρη οπλίστηκε με δύναμη και ήρθε να κάτσει στην παρέα μας. Εύχομαι να της δώσει κι άλλη θέληση και κουράγιο ο Θεός για να βρει ξανά την γαλήνη μέσα της. Το αφιέρωμα αυτό είναι διπλό, λοιπόν. Στην μια πλευρά βρίσκεται ο σπουδαίος καλλιτέχνης και στην άλλη (ελπίζω, με την προσμονή να φανεί πάλι) το κρυμμένο χαμόγελό της…
TAGS
