Ψίθυρος ψυχής!‏

Πού να βρεις λέξεις να περιγράψουν το μέσα σου, την ψυχή σου; Πώς να βάλεις σε σειρά τα σύμφωνα και τα φωνήεντα, έτσι που αυτά να… “συμφωνήσουν να φωνάξουν” τα όσα εσύ νιώθεις; Από πού ξεκινάς για να βρεις την ρίζα, να την σκαλίσεις, να της δώσεις αέρα, να την ποτίσεις, για να πάρεις κι εσύ ζωή μαζί της, σαν κλαδάκι του δέντρου που είσαι;

Λες: “Δεν θα με καταλάβουν οι άνθρωποι και θα με ακούσουν και θα με διαβάσουν νομίζοντας πως ακούνε την φωνή ενός τρελού ή πως διαβάζουν το γράμμα που μόνο εμένα συγκινεί και κάνει τα μάτια και την ψυχή μου να δακρύζει”.

Γράφεις, όμως, δεν μπορείς. Φωνάζεις, δεν αντέχεις. Κι ας είναι αυτά το σκάλισμα της ρίζας της δικιάς σου, μονάχα. Εκμυστηρεύεσαι το μέσα σου, χωρίς να υπολογίζεις ποιον και γιατί. Ξέρεις ότι κάποιον, για τον δικό του λόγο, θα τον αγγίξει…

Σαν τα φιλμάκια των ταινιών, κάποιες φορές, πηγαίνεις προς τα πίσω, με γρήγορη ταχύτητα και σταματάς και αρχίζεις πάλι, καρέ-καρέ. Στην αρχή είναι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, στιγμές. Είναι μια κούνια, ένα κράτημα απ’ το χέρι, ένα τάισμα στο στόμα, ένα παραμύθι…

Αυξάνονται οι στιγμές, ενώνονται οι εικόνες και γίνονται κινήσεις, στο μυαλό και γίνονται τραγούδια. Απ’ όλων των ειδών τα άσματα άκουγες… Λαϊκά, Δημοτικά, Ρεμπέτικα και άρχισες κι εσύ να τραγουδάς, να πιάνεις μελωδικά την ζωή απ’ το χέρι και σου ‘λεγε αυτή: “Τραγούδα χαρά μου” και δυνάμωνες την φωνή σου και την έκανες και μοιρολόι, καμιά φορά και ξεκινούσες πάλι απ’ την αρχή, στο ξύπνημα, στο σχολείο, στο τραπέζι, στις διακοπές, στον ύπνο…παντού!

Και ήρθε η στιγμή του Χάρου και του Άδη. Μην τρομάζεις! Η χαρά που άδει, που τραγουδά… Κάθε λέξη έχει την σημασία της!

Ήρθε η στιγμή που ενώθηκαν τα παραμύθια, τα τραγούδια, οι αξίες. Έγιναν ένα όλα, λίγο πριν έρθει η Άνοιξη τότε που, σηκώνοντας την ζωή την ίδια στα χέρια σου, μαζί με δικούς σου ανθρώπους, με αδέρφια, την πήγες βόλτα, βήμα-βήμα, περνώντας την ανάμεσα από φίλους και από συγγενείς και την τίμησες, όπως και αυτοί όλοι και της έδωσες χάδι και λίγο πριν την αποχαιρετήσεις της τραγούδησες, αφού έτσι έμαθες, αφού έτσι σε έμαθε αυτή!

Πάντρεμα χαράς και λύπης, σιωπής και φωνής, χωρισμού και έρωτα…

“Ξύπνα περδικομάτα μου” ( https://www.youtube.com/watch?v=nxeeRj3hmiQ ) , για να πάρουμε ζωή απ’ τον θάνατο και “Ρολόι κομπολόι” ( https://www.youtube.com/watch?v=uf8eXHln0eE )   , για να μετριούνται οι καημοί και οι αναστεναγμοί, με ήχους!

Πάντα θα έρχονται στο νου λέξεις, ήχοι και εικόνες. Θα εξιστορείς κι εσύ κι εγώ, στους πιο μικρούς, ιστορίες και παραμύθια.

Ιστορίες αληθινές, σαν τον Μπαρούτα και τον Λιαμπίκη, τα δυο σκυλιά και τα πρόβατα στ’ Σουρβάλα, τότε που οι λύκοι μπήκαν στο μαντρί και τα ‘κοψαν σχεδόν όλα κι έμεινε η “μπάμπω η Ντούλινα”, η “μάνα”, να βαράει τα τενεκέδια, να μην γυρίσουν πάλι μπας και γλιτώσουν τ’ άλλα!

 Θα λες για “το ψωμί που ζυμώνονταν και πήγαινε στον Κώτσο, τ’ Ρήνα κι τν Αγγέλλου”, που έβοσκαν στο Κοζήλιο…

Παραμύθια αλλιώτικα, για τους Κερατζήδες και ” το κατσίκ’ “, που καβαλούσε τα μπλάρια και μιλούσε και που το ‘βλεπαν, αφού ο κόσμος ήταν πιο αγνός ” πιδί μ’ “!

Παραμύθια πίστης, για την Παρασκευή, που έπιασε η μπάμπου να φκιάς προζύμι και είδε την Αγια Παρασκευή, μπροστά της και το πέταξε και έκλαψε, αφού ο κόσμος ήταν πιστός “σκωτούλι μ’ “!

Παραμύθια όλων των ειδών θα λες κι εσύ, θα λέω κι εγώ. Κι αν καμιά φορά θα ξεχνάς τα λόγια ή τις ιστορίες, θα πηγαίνουμε στην Γκρόπστα, πίσω απ’ την Γέννηση της Θεοτόκου, απ’ την Εκκλησιά, εκεί που είναι οι ρίζες μας και θα τις σκαλίζουμε και θα τις ποτίζουμε και θα στήνουμε αυτί, για να ‘ρχεται μια φωνή, μια ψυχή, με τον αέρα και να ψιθυρίζει…

“Φήκρα να σε πω”!!!

(Ακούγοντας… https://www.youtube.com/watch?v=WXC8kqhz2A8 )

ΥΓ Καλό παράδεισο γιαγιούλα και θείο Χρήστο…

ΥΓ 1 Το ευχαριστώ είναι μικρή λέξη για να δηλώσει τα αισθήματά μου, σαν εγγονός, μα και εκφράζοντας θαρρώ όλη την οικογένεια, για όσους τίμησαν την κυρα Δέσπω, στο ταξίδι της ψυχής της και γι’ αυτούς που δεν μπόρεσαν ακόμα να έρθουν. Να είστε όλοι καλά και να στέκεστε κοντά στις ρίζες ( https://www.youtube.com/watch?v=fE7LjIH9qFk ) !

ΥΓ 2 Κι αν δεν φτάνουν ποτέ οι λέξεις για να περιγράψουν τις διαδρομές προς την ψυχή σου μην λυπάσαι! Σώπα λιγάκι, άκου και σιγοτραγούδα!