Επιλογή… παράδοσης
Κουρδίζονταν το βιολί, μια το δοξάρι να γρατζουνάει, πάνω-κάτω, μια με το δάχτυλο να παίζει μία-μία τις χορδές ο βιολιτζής.Ο βασιλιάς των (δικών μας) γρεβενιώτικων πανηγυριών. Βαγγελάκος: “Βγήκα στο Πολυνέρι, σν Αγιά Παρασκευή, ν’ ακούσω τον Βαγγέλη, να παίζει το βιολί“, Σούλης: “Ψηλά στην Βασιλίτσα, ψηλά στην Γαλανή“, Γιώργος Αδάμος:”Με βλέπεις μάνα που γελώ“, ήχος απόκοσμος, κανα καιρίσιος, Ζήκος: “Παίξε βρε Ζήκο μ’ παίξε, για παίξε το βιολί…“, πρώτοι μεταξύ ίσων. Με ιστορίες για όλους μεγαλώσαμε, την δικιά μου γενιά η βέργα του Νίκου του Γκιουλέκα, του Σιούλη, την “ευλόγησε”. Σαν τα παλιά τα παραμύθια, μας έχρισε μύστες των ήχων του όταν, γονατισμένοι μπροστά του, στην Σμίξη, στην εποχή της… εξορίας μας της αναγκαστικής απ’ το χωριό, στα χρόνια της υπομονής, ακούμπησε με το δοξάρι τα κεφάλια μας. Έμεινε ο Φασούλας ο Σάκιας, εγώ λέω ό,τι καλύτερο υπάρχει σε βιολί στον Νομό όλο, στα χρόνια μας. Κάναμε ένα πριβέ, χειμερινό γλέντι στον Τάκη τον Μπαρλαγιάννη, μια χρονιά. Καμιά δεκαριά χρόνια πριν, καμιά δέκα, δεκαπέντε νοματαίοι…
Το κλαρίνο στα χαμηλά, πάνω κάτω τις “σκάλες” και αυτό, τις μουσικές. Συντονισμός το ένα όργανο με το άλλο, εμπειρικός και ακουστικός, περισσότερο. Όταν μιλάει κάποιος για κλαρίνα της περιοχής, ο Ζήσης και ο Λάμπρος ο Τσιοτίκας και ο Αποστόλης ο Κασιάρας έρχονται πρώτα στο νου. Από πατέρα σε γιο, από παππού σε εγγόνι, από γενιά σε γενιά. 
Βαρούσε κάνα δυο φορές το ντέφι, ο νταϊρές σωστότερα. Έτσι είναι γνωστό(ς) εδώ. Κούνημα, να ακουστούν τα τέλια,βάρεμα ξανά. Οι ίδιες φαμίλιες έβγαζαν τους (πιο… αδικημένους) νταϊρετζήδες, λαουτιέρηδες, ακορντεονίστες. Σόγια ολόκληρα έπαιζαν όλο τον χειμώνα,για να είναι έτοιμα το καλοκαίρι για το μεροκάματο το δικό τους και το γλέντι του κόσμου.”…για να χουρέψ ο κόσμος, να μη σ’ αλησμονεί“!
Συγχορδίες το λαούτο, περίεργο όργανο, όχι κιθάρα με “διαστήματα”, με τάστα για όσους ξέρουν λίγο παραπάνω την μουσική.Ασπούδαστοι από νότες, σπουδαγμένοι από μεράκια. Ακορντεόν να γλυκαίνει, να δένει αρμονικά, να παντρεύει της ορχήστρας τα όργανα.Ζήσαμε παραδοσιακά εντελώς πανηγύρια, στα σκέτα. Ζήσαμε εποχές κεράσματος, χρήματος χωρίς μέτρο, ζήσαμε παρακμή. Να περιμένεις ώρες να έρθει η σειρά σου για να χορέψεις. Να μας βλέπει η ορχήστρα και να την βλέπουμε και μεις και να μην παίζει, σαν να θέλει… κέρμα,σαν ζωντανά τζουκ-μποξ! 
Πάντρεμα χωρίς… “Μπρατίμια” δεν είναι γάμος, για μας. Ψάχναμε χρόνια κάποιους να σέβονται τα ακούσματα μας, να προσεγγίζουν τα παλιά όπως τους πρέπει, να παντρεύουν το πριν με το τώρα χρησιμοποιώντας την τεχνολογία χωρίς υποταγή σε αυτήν. Όχι ντραμς, πλήκτρα, ηλεκτρική κιθάρα και ήχο στο τέρμα, έτσι είπαμε. Βιολί, κλαρίνο, λαούτο, ντέφι, ακορντεόν. Δεν καταδικάζουμε όργανα, καλλιτέχνες, τεχνικές και τακτικές. Επιλέγουμε, όμως, την αλλαγή, την προσαρμογή, αυτό που πήραμε και αυτό που δίνουμε, επιλέγουμε την… παράδοση* ! 

Αλάνες πολιτισμού
Πολιτισμός είναι αυτό που μπαίνει μέσα σου, που βιώνεται και στολίζει την ύπαρξη. Είναι πολιτισμός όλος εκείνος ο πλούτος των ιστοριών, των μύθων, των παραμυθιών που έχει κάτι να δώσει, να φωτίσει,να μεταλαμπαδεύσει, να διδάξει, για να εμπνεύσει για το βήμα παρακάτω.Περιουσία του τόπου όλου που έζησαν γενιές και γενιές είναι ο λατρεμένος Καραγκιόζης. Ο γκαφατζής σίγουρα, άξεστος ίσως,απότομος μπορεί, ο εσκεμμένα “σαλός”, ο επιτήδεια καταφερτζής ήρωας. Ίσως ένας από μας, ίσως πολλοί μας!
Έχουν να κερδίσουν τα παιδιά μας, έχουμε να γελάσουμε, να ακούσουμε νέα ιστορία, να προβληματιστούμε, να χειροκροτήσουμε.Προλάβαμε, πολλοί από μας, “Θέατρο Σκιών” σε αλάνες στις πόλεις που μεγαλώσαμε. Τώρα παραμεγάλωσαν οι πόλεις μας και δεν χωράν τις αλάνες και τις παίρνουμε τρίτο καλοκαίρι στην σειρά, παρέα με την “Σκιάς Όναρ” του Δημήτρη Καρόγλου και τις φέρνουμε στο χωριό!

Αυλές σαν πλατείες!
Τρεις μέρες στην σειρά βαρούσαν τα όργανα κάποτε, σε χρόνια που το μέτρο χάνονταν και που το τραγούδι δεν ήταν πια λαχτάρα. Η υπερβολή. Πόσες φορές στην σειρά να ακούσεις κάποιον να “ρίχνει το μαντηλάκι του” ή να παρακαλάει τον “Όρλιγκα να βαστήξει την καταχνιά”;Δεν κατακρίνουμε, όμως… κρίνουμε και μιλάμε, κραίνουμε και γεννιέται διάλογος και συναπόφαση. 
Είναι κάποιες στιγμές όμορφες, παρέας, νοσταλγίας. Είναι λίγοι μεζέδες, ψησταριές, σαλαμάκια, ντοματούλες, μανιτάρια…Αμανίτες δηλαδή συνοδεία στο τσίπουρο και στην μπύρα και είναι και πενιές. Είναι λαϊκά και ρεμπέτικα ακούσματα. Είναι γλέντια στις αυλές, αναμεταξύ μας που λένε, με φίλους καλούς, που τα είχαμε και τα πήραμε και είπαμε πως είναι ωραίο να τα “δώσουμε” στις πλατείες να μοιάσουν με αυλές κι αυτές γιατί, στο κάτω-κάτω της γραφής και του γλεντιού, αυτό που δίνεις είναι αυτό που έχεις, αλλά ακόμα καλύτερα… αυτό που έχεις είναι αυτό που δίνεις!

– Με το καλό να κοπιάσετε, να έρθετε, να γλεντήσουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να δακρύσουμε, να κουβεντιάσουμε, να αγκαλιαστούμε και όσοι έρθετε τόσοι να γυρίσετε. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε καλύτερο για τον καθένα και την καθεμιά σας, όπως αυτό μπορεί να προσφερθεί μέσα από δράσεις εθελοντισμού, που ξεκινάνε από στήσιμο και στρώσιμο τραπεζιών, ως και καθαρισμό-σεβασμό χώρου.Περιμένουμε την συμμετοχή σας στον κόπο μας!
– Στο “Αντάμωμα” της 14ης Αυγούστου ισχύει είσοδος 7€ ανά άτομο και στην βραδιά της 17ης Αυγούστου με τους Αμανίτες είσοδος 5€ ανά άτομο. Και στις δύο εκδηλώσεις θα προσφέρεται φαγητό και ποτό self service, catering, με τιμές καταλόγου.
– Στην παράσταση “Θεάτρου Σκιών” του Δημήτρη Καρόγλου η είσοδος ΟΛΩΝ, ΜΙΚΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ είναι δωρεάν και επιπλέον θα προσφέρονται στα… κούτσκα από ένας χυμός και ένα κρουασάν, ως προσφορά του Συλλόγου.

Καλή Αντάμωση και καλή Παναγιά!