«Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες τον δρόμο και το νού…» τραγουδά ο Θηβαίος κι εγώ στου μυαλού μου τα ονείρατα πλέκω το όνομά σου…αναριχώμενο αγιόκλιμα από άστρα…

Μου είναι αδύνατο να ξεκινήσω τα «φθινοπωρινά» μου, δίχως νότες και ποίηση… Άλλωστε είναι τέτοια η εποχή… Μια ανάσα βαθιά….το βρεγμένο χώμα…άρωμα σήψης στον αέρα…υγρασία…μούδιασμα κορμιού και νου…και οι πρώτες σταγόνες άρχισαν κιόλας να δίνουν ζωή στο σποράκι που όλο «βγάνει ανθό»    http://www.youtube.com/watch?v=R-dDgNFpMIU

Ήδη πέρασε ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου, μα τώρα που πλησιάζουμε στην καρδιά της εποχής, θα κοιτάζουμε τη βροχή και θα μεθάμε με κάθε σταγόνα της αφού θα ρέει από το δέρμα στην ψυχή και πάλι πίσω…

https://www.youtube.com/watch?v=SkveBKVCJQE

Μαζί με τις στάλες όμως εγώ βλέπω και κάτι άλλο…βλέπω νότες…μουσικές…μελωδίες…και θα σας πω πάλι για εκείνο το δάσος που έχω πάντα στο μυαλό μου και το ντύνω κάθε φορά με τα ρούχα της εποχής!!! Εκείνο, με τις νεράιδες και τα ξωτικά… Στις πρώτες μου βόλτες με περιμένει μ’ ένα χαλί στρωμένο από χρώματα και αναμνήσεις…αναμνήσεις καλοκαιριού!!! Κι έτσι όπως περπατώ..νιώθω πως..

Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά, σ’ αυτά που ‘ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά, κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα,τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα που λέει κι ο Ελύτης. Αναγγέλτες του φθινοπώρου!!! Αυτά τα μικρά ανθάκια που φύονται κατά συστάδες στα δάση έχουν μια «σκυφτή» ομορφιά που όμως είναι αυθεντικά ελληνική, καθώς το Κυκλάμινο το Γραικό, όπως και ονομάζεται συναντάται κυρίως στην μικρή μας Ελλαδίτσα και ανήκει στην οικογένεια των Ηρανθοειδών (Primulaceae) – να μην ξεχνιόμαστε-!!! Ξέρουν την ομορφιά τους, μα δεν γυρνούν να κοιτάξουν κατάματα τον ήλιο…Βαθιά στις ρίζες τους όλα τα φυτά κρατούν το φως… Πλησιάζω να κλέψω λίγο από την αύρα του και να κάνω κι εγώ «κουβέντα μ’ένα λουλούδι» σαν τον Ρίτσο, να του ψιθυρίσω αρμονικά στα πέταλα… “Κυκλαδινό κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα, πού βρήκες χρώματα κι ανθείς που μίσχο και σαλεύεις” …και τότε καρτερικά θα σταθώ σιωπηλή, ν’ακούσω, ν’ αφουγκραστώ την αναπνιά του…έτσι μονάχα θα ηχήσει η απόκρισή του που θα λέει: “Μέσα στο βράχο σύναξα το αίμα στάλα – στάλα, μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα” . Έτσι, έχει αποτελέσει σύμβολο αγώνων που σε χαλεπούς καιρούς, βρήκε τη δύναμη να ανθίσει στον ξερό βράχο και να πλέξει ρόδινο μαντήλι ελπίδας και αισιοδοξίας. Ναι ξέρω, σας μοιάζω λίγο τρελή!! Δεν θα σας πω ότι δεν είμαι κιόλας….αλλά θέλει μια απροσδιόριστη εγκεφαλική μορφή τρέλας για να μιλάς στην φύση…και σας βεβαιώ, είναι ανυπέρβλητη μαγεία να ακούς την ίδια την φύση να σου απαντά, να σου μιλά και να νιώθεις σημαντικός μα και εκλεκτός που σου φανερώνει τα μυστικά της!!!

Ας συνεχίσω όμως την βόλτα μου…πού είχα μείνει..?? αα..ναι..εκεί δίπλα στα κυκλάμινα…στα κουκουνάρια..τις πευκοβελόνες και στα…α..να και τα μανιτάρια!!! Ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης!!! Λες και βρίσκω εκείνα των παραμυθιών που θαξεπηδίσουν από κάπου φτερωτά πλασματάκια… αφουγκράζομαι πάλι…σαν κάτι να ακούγεται… κάτι σαν ύμνος για βροχή…ύμνος για ζωή…μάλλον τα

αμανιτάκια που συνάντησα άρχισαν να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τούτη μου την περπατησιά…

https://www.youtube.com/watch?v=7_sXBGkWdxg

Όσο κι αν με μαγεύουν όμως, δεν θα παρασυρθώ και θα αφήσω την μανιταροεξόρμηση για άλλη φορά…έχω λόγο και μονοπάτι, το οποίο με οδηγεί – μισό να βρω το σωστό πεύκο…το βρήκα!!- σε όμοιες αποχρώσεις…ρόδινες και μαβιές!!! Όλα αυτά που σε εσάς μοιάζουν απλά μωβ αγριολούλουδα δεν είναι τα ίδια! Μοιάζουν πολύ, το παραδέχομαι μα θέλουν προσοχή!!! Η μορφή τους ξεγελά…πολλά όμορφα πράγματα άλλωστε…μοιάζουν με άγρια κρίνα (όπως έχω ακούσει πολλούς να λένε), αλλά έχουν περισσότερες ομοιότητες με τους κρόκους, το γνωστό σε όλες τις νοικοκυρές (κυρίως…) Σαφράν! Έχουν συγγενικές σχέσεις καθώς ανήκουν και τα δυο στην οικογένεια των Ιριδοειδών (Liliaceae). Σε καμία περίπτωση όμως τούτο που συναντάμε εμείς δεν κάνει για Σαφράν!!! Αντιθέτως, περιέχει μια ουσία που ονομάζεται κολχικίνη – προερχόμενη από το όνομά του, Κολχικό ή επιστημονικώς Colchicum bivonae- η οποία είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δηλητηριώδης και βρίσκεται σε όλα τα μέρη του φυτού. Δεν ονομάζεται τυχαία «φυτικό αρσενικό»!

Ο μύθος του κολχικού –με μάθατε πια- ξεκινάει από την περιοχή Κολχίδα της μαύρης θάλασσας, τη σημερινή Γεωργία.  Η Μήδεια κόρη του βασιλιά της Κολχίδας Αιήτη και της Εκάτης έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο αποτρόπαια και τραγικά πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. Μάγισσα, έμαθε τα κόλπα από τη θεία της Κίρκη και σκότωσε και δηλητηρίασε ουκ ολίγους. Με το που φτάνει στην Κολχίδα ο Ιάσονας, αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας, τον γνωρίζει, τον ερωτεύτηκε, τον βοήθα να κλέψουν το χρυσόμαλλο δέρας και το σκάει μαζί του για την Κόρινθο. Εν τω μεταξύ για να καθυστερήσει τον πατέρα της από την καταδίωξη, τεμαχίζει τον αδερφό της και πετάει τα κομμάτια του στη θάλασσα. Καθ’ οδόν προς την Κόρινθο, στην Ιωλκό, κάνει το χατίρι του Ιάσονα –θανατηφόροι έρωτες λέγονται αυτοί!!- και πείθει τις κόρες του Πελία (που σκότωσε τον πατέρα και τον αδερφό του Ιάσονα στην αργοναυτική εκστρατεία) να σκοτώσουν τον πατέρα τους και να τον βράσουν, γιατί έτσι θα γινόταν πάλι νέος. Στην Κόρινθο ο Ιάσονας εγκαταλείπει την Μήδεια για χάρη της κόρης του βασιλιά Κρέοντα, τη Γλαύκη (ασχολίαστο…)  και τότε η Μήδεια της στέλνει δώρο στο γάμο της με τον Ιάσονα, ένα δηλητηριασμένο φόρεμα. Εκτός από τη νύφη, πεθαίνει και ο Κρέοντας που αγκάλιασε την κόρη του. Δεν της έφτανε όμως αυτό, έτσι, δολοφονεί και τα 2 παιδιά της χρησιμοποιώντας το δηλητηριώδες κολχικό και φεύγει με το φτερωτό άρμα του Ήλιου για την Αθήνα για να συνεχίσει εκεί, αλλά και αλλού, την φονική διαδρομή της.

Όχι δεν είναι ο θάνατος που θα αντιμετωπίσουμε, παρά μια τόση δα σταγόνα βροχής…Ένα θωλό συναίσθημα… (Ελύτης)

Θα λεγα πως κουράστηκα λίγο να περπατώ…όχι..η φύση δεν με κουράζει ποτέ, μα σταμάτησε να βρέχει και ψάχνω ξέφωτο για να στρέψω το βλέμμα μου στον ουρανό…κι εκεί… να το πάλι, τ’όνομά σου……………………………………….δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του…

«Τόσα φθινόπωρα και δεν γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας» (Τ.Λειβαδίτης)

…με μυρωδιά από αρισμαρί και μέλι…

https://www.youtube.com/watch?v=GBkKNjDDs4g

Εντελβάις