Μεγάλος είναι ο κόσμος…Μεγάλος και ο Θεός!‏

Έτσι δεν έκανε και ο διάσημος…συνονόματος(!) Δρυίδης του κόμικ; Εκεί μέσα δεν έβαζε τα συστατικά για να φτιάξει τον “μαγικό ζωμό”; Κι αν ο (κάθε) Δρυίδης παραπέμπει σε μαγείες και παγανισμούς, εδώ “Τα μάγια” μάθαμε να τα… χορεύουμε (http://www.youtube.com/watch?v=OGINDJuD0rE)!

 Στην δική μας “κατσαρόλα” μπαίνουν άλλα πράγματα, μπαίνουν αξίες που διδαχτήκαμε από παιδιά, μπαίνει πίστη που φέρνει “Παναγία Βαρή”, στο μυαλό και από κει, ίσως να, βρίσκουμε και το καθαρό νερό για να ξεπλυθούν, να μαγειρευτούν όλα αυτά, να βράσουν και να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας!

Μέσα στην μαρμίτα, με την φωτιά να σιγοκαίει, συντίθενται οι ουσίες και αφήνει η καθεμία την δική της θρεπτική αξία στο μείγμα. “”Να μην αφαιρείς, να προσθέτεις..”, διάβασα κάπου και έτσι κι εδώ προσθέτουμε κείμενα, γνώσεις, αφιερώματα, σκέψεις, συναισθήματα και λέξεις, ανακατεύουμε με την “κουτάλα της καρδιάς” και προσπαθούμε να ζεσταθούμε…

————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

(Ψιλοκόβω…”Εντελβάις” και)

 Βλέπω το αρμονικό πάντρεμα φύσης-ποίησης, τον μικροσκοπικό κόσμο των λουλουδιών, των ζώων, των πτηνών, των μανιταριών, με νάνους ή και…στρουμφάκια, από κάτω! Διαβάζω για ζλάπια και δυσκολεύομαι να απομνημονεύσω ονόματα και επιστημονικές ονομασίες, μα σχηματίζω την εικόνα τους, ζωντανή, μπροστά μου. Μεταφέρομαι σε βουνά, πλαγιές και δάση, ηλιόλουστα, βροχερά, χιονισμένα, φωτεινά η σκοτεινά, ταξιδεύω μέσα από λέξεις, σε κόσμους τόσο σημαντικούς και μεγάλους, μα που η ανθρώπινη απληστία επέλεξε να αγνοεί. Έγινε αχόρταγος ο άνθρωπος, έγινε δρομέας από ταξιδιώτης και έπαψε να παρατηρεί. Έφυγε απ’ την δύσκολη ζωή του στην φύση, προσπαθώντας να βελτιώσει της συνθήκες διαβίωσης, να επιβιώσει, μα ξέχασε και τις ομορφιές της, λησμόνησε την Θεία Πρόνοια που μεριμνά για όλα, Χειμώνα-Καλοκαίρι και ντύνει τα λουλούδια των αγρών με φορεσιές ακριβότερες και ομορφότερες απ’ όλους τους βασιλιάδες του κόσμου, ξέχασε να ζει. Η ίδια φροντίδα είναι αυτή που τα προστατεύει όταν οι θερμοκρασίες πέφτουν κάτω απ’ το μηδέν και τα θωρακίζει για να ζωντανέψουν ξανά την Άνοιξη.

Δεν χάνεται “η αρκούδα του χωριού”, η…Ursusarctos, όταν το κρύο γίνεται πολικό στα μέρη μας. Πηγαίνει με βηματισμό σχεδόν…ρεμπέτικο(!), αργά-αργά, βαριά-βαριά σε μια ρεματιά και κλείνεται σε μια σπηλιά, στην Σπέλα, στα Καγκέλια…ποιος ξέρει πού; Πέφτει σε χειμερία νάρκη, αποκοιμιέται και αφήνει στην φύση, στον Θεό, την μέριμνά της, καθοδηγούμενη από το ένστικτό της… Τι μεγάλος κόσμος;!

————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

(Σοτάρω…”Γκουντή” και)

Μεταφέρομαι απ’ τον μεγάλο…μικρόκοσμο της Πίνδου στο άπειρο του Σύμπαντος και βρίσκω ποίηση κι εδώ, αν και πάλι δεν μπορώ να συγκρατήσω ονόματα πλανητών και αστερισμών. Φέρνω την εικόνα, μονάχα, μπροστά. Την εικόνα της Γκρόπστας, “του δικού μας ουρανού”, όπως την φέρνουν τα δικά μου τηλεσκόπια, κάθε Καλοκαίρι,κάθε εποχή τα μάτια του σώματος, μα πιότερο της ψυχής μου. Συγκλονίζομαι με το μεγαλείο των πληροφοριών, νοιώθω μικρός, τοσοδούλης, ασήμαντος σε σχέση με τον χρόνο, σε σχέση με τον χώρο. Βυθίζομαι, την μια στιγμή, στην ανάγνωση και αναζήτηση λεπτομερειών, μαγεύομαι απ’ την συνεχή ανακάλυψη “θησαυρών και διαμαντιών σε μαύρο βελούδο”, όπως εύστοχα χαρακτηρίζονται και την άλλη πλαταίνω τον νου, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω, να βιώσω το “όλο του χωροχρόνου”.

Τελεία, κουκίδα στο άπειρο ο πλανήτης κι εμείς, οι επιβάτες του, σίγουρα αόρατοι από “εκεί πέρα”, από άλλους γαλαξίες, από άλλα έτη φωτός! Ύλη, ενέργεια, προσθαφαιρέσεις δισεκατομμυρίων ετών, ξεχωριστές ουράνιες οντότητες, σμήνη, σχηματισμοί… Τι μεγάλος Θεός;!

————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————————–

(Δοκιμάζω το αποτέλεσμα και)

Πόσο διαφορετικοί μπορεί να είμαστε, ζώντας χώρια, μα και μαζί, σε διαφορετικούς ή ίδιους τόπους, μα και κάτω από το ίδιο σπίτι, φορές; Πόσο πολύ μοιάζουμε με τα άγρια λουλούδια του “Αγαπητέ Θεέ” και τα αστέρια του “Αυγουστιάτικου, έναστρου ουρανού”; Τοποθετηθήκαμε στον τόπο και στον χρόνο, από αυτό που ορίζει η καρδιά του καθένα ως “ανώτερη δύναμη” και παλεύουμε να σχηματίσουμε δικές μας… “Ανδρομέδες” ή προσπαθούμε να ανθίσουμε, σαν αγριολούλουδα και να εξωτερικεύσουμε το δικό μας άρωμα, αυτό που θα μας χαρακτηρίσει, που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς μας και που έτσι ίσως μας δώσει την δική του “επιστημονική ονομασία”, χρήσιμη για τους ερευνητές του μέλλοντος!

Αγνοούμε, ηθελημένα ή μη, τις δυνάμεις της φύσης, λησμονούμε την βαρύτητα, την συστολή ή διαστολή απ’ την εναλλαγή των θερμοκρασιών, βιάζουμε την εξέλιξη και δεν συντονιζόμαστε. Πώς να συντονιστούμε; Με το όργανο που παράγει χιλιάδες χτύπους ανά δευτερόλεπτο και που οι ήχοι τους γίνονται αντιληπτοί απ’ το πιο απόμακρο ζώο και φυτό, ως και το πιο αόρατο συμπαντικό σώμα! Να γίνουμε ένα με αυτό που είναι σαν μια μικρή τελίτσα στον υπέρηχο, με το όργανο που βρίσκεται στο στήθος μας και πάλλεται, με την καρδιά!

Πάρε μια ανάσα, δώσε σ’ αυτήν λίγο χρόνο, είτε βρίσκεσαι στο μετρό στο Σύνταγμα, ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικούς “ανθρώπινους πλανήτες”, είτε είσαι μόνος/η στο σπίτι σου και νοιώθεις (τώρα) σαν τα Rana graeca, τα ελληνικά βατράχια και μπορεί και σαν τον… “μπάκακα στ’ αυλάκι”! Σε βρίσκει το ξημέρωμα στην Ελλάδα, στην Ελβετία, στην Αγγλία, στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Σουδία, στην Αμερική, με κόσμο ή με μοναξιά, μα άφησε να δράσουν, έστω για λίγο, μέσα σου αυτές οι δυνάμεις, οπουδήποτε στην Γη βρίσκεται το σώμα σου ή σε όποιο σημείο του Ουρανού ταξιδεύει η σκέψη και η ψυχή σου.

Αρκεί μια τοσοδούλα στιγμή για να “συντονιστείς”, για να δεις πως δεν είσαι τόσο σπουδαίος, μα ούτε τραγικά ασήμαντος. Είσαι μέρος της έλξης ή της απώθησης, είσαι κομμάτι της ζωής. Συμφιλιώσου με την σκέψη αυτή και αγάπησέ την, γαλήνεψε και γέλασε, οπλίσου με δύναμη!

Την αμέσως επόμενη ώρα δράσε, βάλε τον μικρό ή τον μεγάλο στόχο της ώρας, της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα ή του χρόνου. Κάθε φορά που θα έχεις πάλι την ανάγκη επανέλαβέ το και πάντα να θυμάσαι:

“Έτσι ‘ναι φίλε μου η ζωή,

μια ξαστεριά, μια μπόρα…

Στην μπόρα κάνε υπομονή,

στην ξαστεριά προχώρα”!

Πανοραμίξ…